Great planes YAK-54 EP μετατροπή σε θερμικό.

[bladeskiller]

Mετά το «συγχωρεμένο» το birddog της VMAR (ολόκληρη ιστορία αυτό το αεροπλάνο και θα με κυνηγήσει ο Defender αν μάθει τι έγινε μην του πείτε τίποτα) μου έμεινε μια OS MAX 0.15 και έσπαγα το κεφάλι μου τι να την κάνω. Το μικρότερο θερμικό, που υπάρχει πια, θέλει τουλάχιστον 25άρα δίχρονη οπότε αναγκαστικά το υποψήφιο «θύμα», θα πρέπει να είναι κάποιο από τα μικρά σχετικά ξύλινα μοντέλα που κατασκευάζεται βασικά για ηλεκτροκίνηση αλλά μπορεί να πάρει και θερμικό κινητήρα χωρίς να κινδυνεύει να ξηλωθεί όλο το εμπρός μέρος ή να γίνει «τούβλο». Εχω ένα grasshopper της VMAR σε αυτό το στύλ, που σύμφωνα με το manual μπορεί να πάρει εκτός από ηλεκτροκίνηση και 15άρη δίχρονο. Το αεροπλάνο όμως, το πήρα μεταχειρισμένο και έδωσα υπόσχεση στον προκάτοχο, με τον οποίον μάλιστα πετάμε και στο ίδιο μοντελοδρόμιο, ότι θα το αφήσω όπως είναι ηλεκτρικό και δεν θα το «τουρμπίσω». Θα μπορούσα βέβαια να πάρω έναν καινούριο σκελετό από τέτοιου μεγέθους cub και να κάνω τα πειράματά μου αλλά έτσι και αλλιώς σε λίγο θα στήσω και ένα δίμετρο cub και δε λέει να βρεθώ με το ίδιο αεροπλάνο σε τρεις διαφορετικές εκδόδεις.
Τελικά ψάχνοντας από δω και από κει ,πέραν των cubs, μόνο σε pattern έβρισκα κάποια κομμάτια, που το συνολικό επιτρεπόμενο βάρος τους επέτρεπε την παλαβομάρα που ήθελα να κάνω. Δεν είμαι και πολύ φαν του pattern look αλλά σε αυτό το παιγνίδι, πέραν των υποκειμενικών κριτηρίων της αισθητικής, έπρεπε να λάβω υπόψην και ορισμένους αντικειμενικούς παράγοντες ,που έχουν σχέση με τον πτερυγιακό φόρτο και την αναλογία βάρους ισχύος ώστε να καταλήξω σε ένα αεροπλάνο, το οποίο να είναι μεν όμορφο αλλά να πετάει κιόλας σωστά και όχι σαν τούβλο. Τα πιο κατάλληλα, που βρήκα όσον αφορά τη διαφορά βάρους μεταξύ ηλεκτροκίνησης και θερμικής κίνησης, ήταν τα extra 330 και YAK-54 της great planes. Νικητής βγήκε το ΥΑΚ, βασικά για δύο λόγους. Από τη μία είχα δει το extra με δεκαπεντάρα μηχανή να πετάει στο μοντελοδρόμιο και ήταν σκέτη αποτυχία. Από την άλλη, το στρογγυλό και μεγάλο cowl του ΥΑΚ μου φαίνεται πιο χαριτωμένο και γενικά το βλέπω όμορφο σαν αεροπλάνο. Επίσης το μεγάλο cowl βολεύει και στην τοποθέτηση του κινητήρα. Αν και οι δίχρονοι της OS δεν έχουν πρόβλημα να δουλεύουν και με τον κύλινδρο ανάποδα , προτιμώ για σιγουριά, αν δεν μπορεί να μπεί όρθιος ,τουλάχιστον να είναι στο πλάι. Στην περίπτωση του extra όμως κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ προβληματικό γιατί όχι μόνο ο κύλινδρος θα εξείχε πολύ έξω και το cowl θα ήθελε πολύ «σφάξιμο» αλλά και η εξάτμιση, που θα έβγαινε στο κάτω μέρος, θα έβρισκε και θα ήθελα άλλη ειδική εξάτμιση.
Μετά λοιπόν απόλες αυτές τις σκέψεις και τους υπολογισμούς των βαρών, κατέληξα στο ΥΑΚ. Ισως οι φανατικοί του 3D να προτιμούσαν κάτι άλλο αλλά εγώ ήθελα απλά ένα αεροπλάνο, που να μπορεί να πετάει σωστά με τη συγκεκριμένη μηχανή και να μην μου είναι αχώνευτο στο μάτι, άσχετα αν μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει τις τρελές κωλοτούμπες.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.
Και μια και δυο το «χτύπησα». Μικρό σχετικά το κουτί. Ευτυχώς δηλαδή γιατί είχα πάει με μηχανή κιόλας αμέσως μετά τη δουλειά. Εβγαλα τα κομμάτια από το κουτί και τα έλενξα καταρχήν ένα ένα για να δω μήπως λείπει κάτι και μην τυχόν υπάρχουν σκεβρώματα. Τα κομμάτια ήταν μεν όλα αλλά το δεξί aileron ήταν σκεβρωμένο και χρειάστηκε «λεπτοχειρουργική» για να έρθει στα ίσα του. Ενα μικρό σχίσιμο στο μονοκότ για να περάσει ο ατμός και μετά βάρος από πάνω του όλη νύχτα.
Εχοντας λοιπόν όλα τα κομμάτια μπροστά μου, ξεκίνησα τη συναρμολόγηση. Ας αρχίσουμε λοιπόν από την τοποθέτηση των ailerons στα φτερά Σόρρυ για τις φώτο αλλά από κινητό έχουν βγει. Κατά μήκος του κάθε φτερού λοιπόν υπάρχουν σχισμές, ακριβώς στη μέση του πάχους (τρεις σε κάθε φτερό) όπου θα μπουν τα μεντεσεδάκια ,που μοιάζουν με μικρά παραλληλόγραμμα χαρτάκια. Ανοίγουμε λοιπόν με τη φαλτσέτα λίγο την κάθε σχισμή, βάζουμε μέσα το μισό μεντεσεδάκι και κατόπιν ρίχνουμε λεπτή κυανοακρυλική (εικόνα Ρ2) . Αντίστοιχες σχισμές υπάρχουν και στα ailerons. Θα τις ανοίξουμε κι αυτές λίγο με τη φαλτσέτα και στη συνέχεια με προσοχή θα εφαρμόσουμε το πτερύγιο ώστε και τα τρία μεντεσεδάκια να περάσουν στις σχισμές. Στη φάση αυτή μπορούμε να σύρουμε ελαφρά δεξιά αριστερά το πτερύγιο ώστε να το φέρουμε σωστά και να μην σχηματίζεται σκαλοπατάκι στο ακροπτέρυγο(εικόνες Ρ3, Ρ4). Ρίχνουμε και μια δυό σταγόνες λεπτή κυανοακρυλική σε κάθε μεντεσέ από τη μεριά του πτερυγίου και είμαστε εντάξει.
Το επόμενο βήμα είναι η τοποθέτηση των φτερών και θα πρέπει να προσέξουμε να γίνει σωστά, διότι αν τα φτερά είναι τοποθετημένα στραβά ή δεν έχουν κολλήσει καλά το αεροπλάνο δεν θα πετάξει ποτέ σωστά και επιπλέον σε έναν βίαιο ελιγμό, κινδυνεύει να διαλυθεί στον αέρα. Υπάρχουν καταρχήν ξύλινες καβίλιες στο κιτ ,που μπαίνουν σε μια τρύπα του κάθε φτερού και χρησιμεύουν σαν οδηγοί κατά την τοποθέτηση των φτερών ώστε να μην σχηματίζουν προπέλα και να εμποδίζει τις στρεπτικές ελαστικότητες της κύριας δοκού. Θα σφηνώσουμε λοιπόν τις καβίλιες κατά το μισό τους μήκος στην τρύπα των φτερών και θα στάξουμε τρεις σταγόνες λεπτή κυανοακρυλική για να κολλήσουν (εικόνες Ρ5 και Ρ6). Στην εικόνα Ρ7 η υποδοχή της ατράκτου για τα φτερά. Διακρίνεται τόσο η τρυπούλα για την καβίλια όσο και η σχισμή για την κεντρική δοκό. Ετοιμάζουμε λοιπόν αρκετή ποσότητα έποξυ μισής ώρας. Δεν χρησιμοποιούμε πεντάλεπτη για τέτοια δουλειά,όχι μόνο γιατί δεν θα προλάβουμε να την απλώσουμε και να τοποθετήσουμε τα κομμάτια σωστά αλλά και για να προλάβει το ξύλο να απορροφήσει την κόλλα, πριν αυτή στερεοποιηθεί. Στη συσκευασία θα βρούμε και δύο παραλληλόγραμμα κομμάτια κοντραπλακέ, με οριζόντια διάσταση όσο περίπου το εσωτερικό πλάτος της ατράκτου και κάθετη διάσταση όσο το ύψος της κεντρικής δοκού των φτερών. Αυτά τα δύο κομμάτια αγκαλιάζουν και από τις δύο πλευρές το σημείο ένωσης των δοκών των δύο φτερών , για να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη στερεότητα. Απλώνουμε λοιπόν την έποξυ στις υποδοχές της ατράκτου, στις ρίζες των φτερών και στα δύο κομμάτια κοντραπλακέ και στη συνέχεια βάζουμε τα φτερά στη θέση τους. Βάζουμε και τα δύο κοντραπλακεδάκια στο σημείο ένωσης των δοκών (εικόνες Ρ8 και Ρ9 ) και προσέχουμε ώστε να εφαρμόζουν μαζί με τα άκρα των δοκών των φτερών και να μην υπάρχει κανένα σκαλοπατάκι. Ετσι εξασφαλίζουμε ότι τα φτερά θα είναι ίσια. Για να μην κρατάμε με τα δάκτυλα για μισή ώρα και βάλε, χρησιμοποιούμε σφιγγτήρες αφού πρώτα τα φέρουμε όλα στη θέση τους. Με τα φτερά κολλημένα στη θέση τους ,αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει σχήμα αεροπλάνου. (Ρ10, Ρ11).
Τι έχει σειρά? Μια και το μάτι μου πέφτει πάνω στα ένθετα που θα βιδώσουν τα σκέλη προσγείωσης ας τα βάλουμε και αυτά. (Ρ12). Στο ξύλο, που υπάρχει στο πλάι της ατράκτου εκεί που μπαίνουν τα σκέλη, υπάρχουν σχισμές και αρκεί να κόψουμε λίγο το μονοκοτ για να φανούν. Οι τρύπες από τις βίδες για τα σκέλη είναι ανοιγμένες λίγο λοξά οπότε δεν θα γίνει μπέρδεμα το δεξί με το αριστερό διότι δεν θα ταιριάζουν. Πολύ απλά περνάμε το κάθε σκέλος από τη σχισμή της ατράκτου και το βιδώνουμε στα ένθετα με τις βίδες. Μια που βάλαμε τα σκέλη ας βάλουμε και τις ρόδες. Εδώ τώρα συμβαίνει το εξής. Υποτίθεται ότι οι τροχοί μπαίνουν σε παπουτσάκια. Τα παπουτσάκια όμως χωράνε τους μαμίσιους τροχούς και όχι μεγαλύτερους. Και γιατί μεγαλύτερους θα μου πείτε? Γιατί πολύ απλά οι μαμίσιοι είναι γελοιωδώς μικροί και στενοί και αν χρειαστεί απογείωση σε χώμα, θα είναι πρόβλημα Κοιτάξτε στη φώτο Ρ16 τους μαμίσιους τροχούς και στην Ρ15 αυτούς που τελικά του έβαλα και θα καταλάβετε τη διαφορά. Χρησιμοποιησα τριάρες βίδες,που τις πέρασα απο τις τρύπες των σκελών και τις έσφιξα στη θέση τους με παξιμάδι. Αυτές οι βίδες είναι οι άξονες των τροχών. Για να μην βγαίνουν οι ρόδες έβαλα από δύο παξιμάδια στην κάθε πλευρά, που σχηματίζουν παξιμάδι-κόντρα παξιμάδι οπότε ασφαλίζουν. Μπορούν βέβαια να χρησιμοποιηθούν και πλαστικά καπάκια. Στις φώτο Ρ18 και Ρ19 φαίνεται το αποτέλεσμα, μετά την τοποθέτηση των φτερών και των σκελών.
Πάμε τώρα στη συναρμολόγηση της ουράς. Αρχικά θα τοποθετήσουμε το κατακόρυφο σταθερό, που μαζί με το rudder φαίνεται στην εικόνα Ρ21. Θα κόψουμε διαγώνια ένα κομμάτι από το μονοκότ, που καλύπτει το κατακόρυφο σταθερό στο κάτω μέρος του ώστε να μείνει γυμνό ξύλο, για να κολληθεί σωστά με την άτρακτο (Ρ20). Στο πάνω μέρος της ατράκτου υπάρχει σχισμή. Θα βυθίσουμε στη σχισμή το κατακόρυφο σταθερό μέχρι να πατώσει και στη συνέχεια θα ρίξουμε σε όλο το μήκος της ατράκτου κυανοακρυλική κόλλα μεσαίας ρευστότητας. Η επόμενη κίνηση είναι η τοποθέτηση του οριζόντιου σταθερού. Στην εικόνα Ρ22 φαίνεται που περίπου είναι οι σχισμές της ατράκτου για το οριζόντιο σταθερό, οι οποίες είναι καλυμένες από μονοκότ και θα χρειαστεί να το κόψουμε. Θα βάλουμε έπειτα το οριζόντιο σταθερό δοκιμαστικά στην άτρακτο και θα το ζυγίσουμε. Αφενός θα μετρήσουμε το αριστερό και το δεξιό κομμάτι που εξέχουν από την άτρακτο να είναι ίσα και αφετέρου να είναι ίσιο σε σχέση με τα φτερά, μετρώντας τις αποστάσεις των πίσω αριστερών και δεξιών γωνιών του οριζόντιου σταθερού από τα πίσω χείλη των ακροπτερύγων των φτερών. Μόλις φέρουμε το οριζόντιο σταθερό εκεί που πρέπει ,χαράσουμε με ένα μαρκαδώρο το οριζόντιο σταθερό στα σημεία που περνά από τις σχισμές της ατράκτου, τόσο από πάνω όσο και από κάτω Ρ23 . Κατόπιν αφαιρούμε το οριζόντιο σταθερό και κόβουμε το μονοκότ που βρίσκεται μεταξύ των δύο σημαδιών που κάναμε και από τις δύο πλευρές του οριζόντιου σταθερού. Αυτό το κάνουμε για να φανεί γυμνό ξύλο ώστε να μπορέσουμε να κολλήσουμε σωστά το οριζόντιο σταθερό με την άτρακτο. Το βήμα αυτό δεν αναφέρεται στις οδηγίες και πιστεύω ότι είναι η βασικότεροι αιτία, που ορισμένοι είχαν πρόβλημα αποκόλλησης του οριζόντιου σταθερού στον αέρα. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αν δεν αφαιρέσει το μονοκότ στα κατάλληλα σημεία, τότε αντί να κολλήσει ξύλο με ξύλο θα κολλήσει ξύλο με μονοκότ ,με αποτέλεσμα να ξηλωθεί το οριζόντιο σταθερό στην παραμικρή πίεση. Πριν ξανατοποθετήσουμε οριστικά πια το οριζόντιο σταθερό, τοποθετούμε πρώτα το ατσαλόσυρμα σύνδεσης των δύο μισών του elevator (Ρ24) και κατόπιν τοποθετούμε και το οριζόντιο σταθερό ώστε να συμπέσουν τα σημάδια που κάναμε, αν και καλό θα ήταν να ξαναμετρήσουμε τη σωστή ευθυγράμμιση. Ρίχνουμε και μεσαία κυανοακρυλική στις σχισμές της ατράκτου ,από πάνω και από κάτω και είμαστε έτοιμοι για τα παρακάτω (Ρ25). Τα παρακάτω είναι η τοποθέτηση των πηδαλίων της ουράς. Τόσο στο κατακόρυφο όσο και στο οριζόντιο σταθερό υπάρχουν σχισμές για μεντεσεδάκια και ισχύουν τα ίδια όπως και για τα ailerons ,με τη μόνη διαφορά ότι στα elevators υπάρχει και από μια τρυπίτσα μέσα στην οποία μπαίνει το ατσαλόσυρμα που τα συνδέει και που θα πρέπει να ρίξουμε κυανοακρυλική για να αποφύγουμε τζόγους (Ρ26, Ρ27, Ρ28). Τώρα το αεροπλάνο έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί όσον αφορά τα βασικά του μέρη (Ρ29, Ρ30) και μένει η τοποθέτηση των ηλεκτρονικών και του κινητήρα. Φυσικά δεν θα παραλείψουμε να τοποθετήσουμε τα horns στα πηδάλια ,καθώς και τις καρμπονένιες ντίζες που συνοδεύουν τη συσκευασία και που δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα (Ρ32, Ρ33, Ρ34).
Είναι ήδη έτοιμες οι θέσεις για την υποδοχή μίνι σερβό τόσο για τα ailerons (Ρ31) όσο και για τα rudder και elevator(Ρ35) και το μόνο που χρειάζεται είναι να βιδωθούν τα χορνς και να ρυθμιστούν οι ντίζες. Επειδή όμως στο συγκεκριμένο αεροπλάνο χρησιμοποιείται θερμικός κινητήρας, χρειάζεται και ένα επιπλέον σερβό το οποιο τοποθετήθηκε σε μία βολική θέση, στο κάτω μέρος της ατράκτου ,πίσω από το firewall, στην άκρη του διαμερίσματος όπου κανονικά μπαίνει η μπαταρία όταν το μοντέλο είναι ηλεκτροκίνητο( Ρ36). Η θέση αυτή επιλέχθηκε γιατί είναι βολική όταν η μηχανή τοποθετηθεί με τον κύλινδρο στο πλάι ώστε η εξάτμιση να βγει στο κάτω μέρος.
Στην κεντρική δοκό ένωσης των φτερών έχει στηριχθεί και ο δέκτης (P37) που είναι εξακάναλος futaba και φυσικά 2.4GHZ. Επειδή αυτοί οι δέκτες είναι αλλεργικοί στα Υ καλώδια χωρίς buffer, με ορισμένα σερβό, προτίμησα τη σίγουρη λύση των καναλιών 1 και 6 σε μίξη για τα ailerons ,που δίνει και το πρόσθετο πλεονέκτημα της ανεξάρτητης ρύθμισης των δύο ailerons.
Ο θερμικός κινητήρας βέβαια χρειάζεται και δεξαμενή και επειδή το μοντέλο προορίζεται για ηλεκτρικό ,δεν περίμενα φυσικά ότι θα βρω τη θέση στρωμένη. Αρχίζουμε λοιπόν το κόψε ράψε. Είναι βολικό σημείο για μια δεξαμενή 4 ΟΖ ο χώρος που υπάρχει πάνω από το διαμέρισμα της μπαταρίας, με κάποιες παρεμβάσεις όμως για να μπορέσει να μπει. Καταρχήν έκοψα το Χ του νομέα που υπάρχει στο εμπρός άκρο αυτού του χώρου πίσω απο το firewall (Ρ38). Η άλλη παρέμβαση φαίνεται στην εικόνα (Ρ39) όπου εχω κόψει το μεσαίο νεύρο της βάσης που κανονικά από κάτω της δένεται η μπαταρία. Φυσικά «πείραγμα» χρειάστηκε και το firewall για να βγεί μπροστά το καπάκι της δεξαμενής με τα σωληνάκια (Ρ40). Τελικά μετά τα κόψε ράψε, τοποθετήθηκε ίσα ίσα και η δεξαμενή (Ρ41 , Ρ42). Η τοποθέτηση της βάσης της μηχανής στο firewall δεν δημιούργησε κανενός είδους περιπλοκή (Ρ43) και η μηχανή ήρθε στη θέση της μια χαρά (Ρ44).
Ενα άλλο πρόβλημα ήταν η τροφοδοσία των ηλεκτρονικών. Τα πακάκια 4.8 βολτ 2000ΜΑΗ της ρόμπε είναι κορυφή αλλά στο συγκεκριμένο αεροπλάνο θα ξέφευγα από άποψη βάρους. Σκέφτηκα λοιπόν τα πακάκια 600ΜΑΗ ,που χρησιμοποιούνταν την εποχή που τα αεροπλάνα είχαν 25άρες μηχανές αλλά που να τα βρει κανείς πιά? Υπάρχει βέβαια και η λύση της λίπο με σταθεροποιητή αλλά προτίμησα κάτι πιο απλό. Εχω λοιπόν ένα ελικόπτερο honeybee 004, για το οποίο είχα δύο μπαταρίες ΝΙΜΗ 8.4 βολτ 650ΜΑΗ επτά στοιχείων. Τις μπαταρίες αυτές δεν τις χρησιμοποιώ στο ελικόπτερο γιατί το δουλεύω με λίπο. Τι έκανα λοιπόν? Πήρα τη μία από τις δύο και αφαίρεσα τα τρία από τα επτά στοιχεία ώστε να μείνει ένα πακάκι τεσσάρων στοιχείων 4.8 βολτ 650ΜΑΗ. Εκανα και τρεις κύκλους φορτοεκφόρτισης, για να «ξυπνήσουν» και νάτη η τροφοδοσία των ηλεκτρονικών.
Το μόνο που έμενε πλέον, για να είναι το αεροπλάνο έτοιμο να πετάξει, ήταν η τοποθέτηση του canopy, του cowl και του καπακιού της κοιλιάς που είναι το καπάκι της μπαταρίας όταν το μοντέλο χρησιμοποιεί ηλεκτροκίνηση. Επειδή στην περίπτωσή μου, το καπάκι αυτό δεν χρειάζεται να ανοίγει συνέχεια, χρησιμοποίησα μικρά βιδάκια αντί για τα αμφίβολα μαγνητάκια. Επίσης κάλυψα το πάνω μέρος της ατράκτου, που βρίσκεται κάτω από το canopy,ώστε το καλοκαίρι το ηλιακό φως να μην υπερθερμαίνει το εσωτερικό της ατράκτου όπου και τα ηλεκτρονικά. Το cowl δεν χρειάστηκε πολύ «σφάξιμο» παρά μόνο στο κάτω μέρος του όπου περνά η εξάτμιση και λίγο μια τρύπα στο πλάι ώστε να περνά η μπουζόπιπα.
Στις εικόνες Ρ45 και Ρ46 φαίνεται το αεροπλάνο στην τελική του μορφή. Οι φωτοφραφίες τραβήχθηκαν στην Ανάβυσσο την περασμένη Τρίτη μετά τις επιτυχείς παρθενικές πτήσεις.


ΡΥΘΜΙΣΗ.

Σε ένα αεροπλάνο αυτού του είδους, που τα πηδάλια είναι «κουπιά», χρειάζεται προσεκτική ρύθμιση των διαδρομών. Οι οδηγίες αναφέρουν σαφώς σε χιλιοστά τις διαδρομές ανάλογα με το στυλ πτήσης και καλό είναι τις πρώτες φορές να χρησιμοποιήσουμε τις μικρές διαδρομές ώστε το αεροπλάνο να μην είναι απότομο. Επίσης έδωσα expo 30% aileron και elevator και 50% rudder για πιο ακριβή έλεγχο στην απογείωση και προσγείωση.
Αλλο σημαντικό σημείο είναι το κέντρο βάρους. Το ζύγισμα θα γίνει χωρίς τα καύσιμα και απότι είδα το αεροπλάνο πετάει σταθερότερα όταν το κέντρο βάρους είναι 5 χιλιοστά πιο μπροστά απότι λέει η μαμά. Φυσικά κατά την απογείωση το κέντρο βάρους είναι ακόμη πιο μπροστά γιατί είναι και το βάρος των καυσίμων. Αν λοιπόν κάποιος θέλει να κάνει προχωρημένα ακροβατικά, ίσως θα έπρεπε να ζυγίσει το αεροπλάνο ώστε χωρίς τα καύσιμα το κέντρο βάρους να πέφτει στο πιο πίσω όριο, που επιτρέπει ο κατασκευαστής. Φυσικά ο κατασκευαστής δεν προορίζει αυτό το μοντέλο για θερμικό και βέβαια δεν έχει συνυπολογίσει τα καύσιμα σε αυτή την ιστορία. Χρειάζονται λοιπόν πειραματισμοί. Πάντως εγώ που το ζύγισα εκεί που ανέφερα προηγουμένως, έμεινα πολύ ικανοποιημένος τουλάχιστον για τις ανάγκες μου, που δεν είναι 3D.


ΠΤΗΤΙΚΑ.

Εφτασε λοιπόν η ώρα της αλήθειας. Με το που έφυγα την περασμένη Τρίτη από τη δουλειά στο Μαρκόπουλο κατά τις πέντε το απόγευμα ,βουρ για την Ανάβυσσο. Στην αλάνα ήμουνα τελείως μόνος. « Καλύτερα» σκέφτηκα «αν πάνε όλα κατά διαόλου, δεν θα γίνω και ρόμπα». Βάζω λοιπόν μπρος τη μηχανή και ξεκινάω τροχοδρόμηση για τη θέση απογείωσης. Εκεί αποζημιώθηκα για τους μεγαλύτερους τροχούς που έβαλα. Με τους μαμίσιους δεν θα τα έβγαζε πέρα στο χώμα. Αμέσως όμως φάνηκε ένα άλλο πρόβλημα. Η μαμά προβλέπει ένα skid για την ουρά,αντί για τροχό. Αν και το rudder είναι κουπί ,η κατευθυντικότητα ειδικά με πλευρικό άνεμο ,είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολη. Αυτό το πρόβλημα βέβαια λύθηκε τώρα πια γιατί το Σαββατοκύριακο στα Δερβενοχώρια του έβαλα και ένα ουραίο τροχουδάκι αλλά βέβαια δεν πέταξα γιατί με 5 μποφώρ και γκαστ 6 και αεροπλάνο που ακόμη δεν το έχω συνηθίσει δεν λέει... Τέλος πάντων με τα πολλά, δίνοντας γκαζιές και ραντεριές, το έφερα εκεί που ήθελα. Αρχίσαν πάλι οι σκέψεις και το γνωστό γαργαλητό στο στομάχι. «Θα πετάξει αυτό το πράγμα? Σίγουρα τα έχω ρυθμίσει όλα σωστά? Δεν έχω ξαναπετάξει τέτοιο αεροπλάνο. Μήπως να το πέταγε πρώτα κάποιος, που ξέρει από τέτοια αεροπλάνα? Δεν υπάρχει όμως ψυχή. Λοιπόν γκαζώνω κι όποιος γλυτώσει γλύτωσε». Αρχίζω λοιπόν να δίνω ισχύ, κρατώντας ελάχιστο elevator για να μην μπρουμιτίσει από τα πετραδάκια και κρατώντας την ευθεία με το rudder. Το αεροπλάνο άρχισε να επιταχύνει, συναντώντας αρκετή αντίσταση στο χώμα. Σε δύο μέτρα περίπου είχε σηκώσει λίγο ουρά και μετά από καμιά δεκαριά μέτρα έκανε ένα δυο βατραχάκια στα πετραδάκια και...Σηκώθηκε! Και πετούσε και καλά! Μόλις πήρε λίγο ύψος, ήρθε και η ώρα για την πρώτη δεξιά στροφή. Κλίση δεξιά και με ελάχιαστο rudder έστριψε τέλεια. Το roll rate πολύ γρήγορο αλλά ελεγχόμενο. Οπου το άφηνες, εκεί καθόταν. Δυο κλικ τριμάρισμα στα πηδάλια κλίσης και πήγαινε ολόισια ,με μισό γκάζι. Αφού έκανα δυο τρεις βόλτες ,είπα να δοκιμάσω και κανένα ψιλοακροβατικούλι. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή,κανένα λουπάκι κανένα ρολάκι και κανένα knife. Το λουπάκι το έβγαλε για την πλάκα του ακόμη και με 2/3 γκάζι. Το ρολάκι αυτό κι αν το βγάζει ,με τέτοια πηδάλια κουπιά που έχει. Στο knife βέβαια μάλλον χρειαζόταν μεγαλύτερη μηχανή. Με κλίση 90 μοιρών έχανε ύψος. Ισως να φταίω κι εγώ όμως γιατί δοκίμασα αυτόν τον ελιγμό με κρατημένη ανάσα ,μια και δεν το είχα ξανακάνει παρά μόνο στον εξομοιωτή. Αλλωστε είπαμε. Ο στόχος μου δεν ήταν ένα καθαρά ακροβατικό αεροπλάνο αλλά βασικά να βρώ αξιοπρεπές σπίτι για την OS max 0.15 ,που μου είχε μείνει. Κάπως έτσι έφτασε και η ώρα για την προσγείωση. Μηχανή στο ραλαντί και το αεροπλάνο μπήκε σε μια όμορφη τσουλήθρα μέχρι που στο 1 περίπου μέτρο από το έδαφος ,έδωσα μερικες κοφτές γκαζιές για να το φέρω για προσγείωση εκεί που θέλω. Παρόλη την κλίση προς τα πάνω και τη χαμηλή ταχύτητα δεν έδειξε καμιά κακή συνήθεια, του τύπου να ρίξει φτερό ή να μην ακούνε τα πηδάλια. Οταν έφτασε περίπου εκει που ήθελα μηχανή στο ραλαντί λίγο περισσότερο up και ακούμπησε στο έδαφος σαν πούπουλο, σταματώντας μετά από 1.5-2 μέτρα.
Ενα τσιγάρο, ξαναγέμισμα το τεπόζοτο και ξανά πτήση. Μετά από δυο τρεις πτήσεις όμως άρχισε να νυχτώνει και ήταν ώρα να τα μαζεύω. Πολύ καλές οι πρώτες εντυπώσεις.



ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟ?

Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να έδωσε ένα σταθερό αεροπλάνο αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκπαιδευτικού. Καταρχήν αυτό το αεροπλάνο κάθεται όπου το αφήσεις και δεν επανέρχεται μόνο του στην ευθεία σιγά σιγά. Επίσης, παρόλο τον περιορισμό των διαδρομών των πηδαλίων και το expo, δεν συγχωρεί άγαρμπες κινήσεις και στην προσγείωση μπορεί μεν να μη ρίχνει φτερό ακόμη και με χαμηλή ταχύτητα αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει αν κάποιος κάνει κάποια άτσαλη κίνηση με το elevator ή τα ailerons. Επίσης δεν έχει σαν κατασκευή τη στιβαρότητα που έχουν τα εκπαιδευτικά και κατά συνέπεια την αντοχή τους σε μικροπτώσεις.






Φιλικά Κώστας.

[bladeskiller]

φωτογραφιες

[bladeskiller]

φωτογραφίες

[bladeskiller]

κι άλλες φώτο

[bladeskiller]

κι άλλες ακόμη

[bladeskiller]

κι αλλες ακομα

[bladeskiller]

κι ακομη μερικες

[bladeskiller]

και αλλες ακομη μερικες

[bladeskiller]

Και οι τελευταίες

[psomaras]

Πω πω τι μας εκανες τωρα???
Παλι σε εξοδα με βλεπω.......

το αεροπλανο απο που το πηρες??

[tanfoglio]

Mπράβο Blade...Πολύ καλή η παρουσίαση, λίγο με χαλάει το είδος της μετατροπής...Είμαι της άλλης σχολής με τις ανάποδες μετατροπές (από θερμικό σε ηλεκτρικό!). Λίγο foam στο τεπόζιτο θα σου κάνει πολύ καλό! Γλιτώνεις τον αφρισμό.
Πάντως υπάρχουν ακόμα θερμικά και για 0.10 κινητήρες! (Γι αυτό κρατάω έναν 0.10 της Ο.S. που είχα αγοράσει πριν από καμιά 15αριά και βάλε χρόνια...Δεν ξέρεις καμιά φορά τι θα μας προκύψει:D:p)

Γιώργος

[bladeskiller]

Το αεροπλάνο αγοράστηκε από τον Κουτσό.
Γιώργο αυτό που λες το έχω στα υπόψην καθώς και μερικά ακόμη πραγματάκια, που χρειάζονται τροποποίηση. Οπως για παράδειγμα να καλυφθουν οι τρύπες του filewall για να μην μπαίνει η κάψα της μηχανής στα ηλεκτρονικά αν και δεν φάνηκε να μπαίνει ζέστη μέσα. Επίσης έχω προσθέσει και έναν ουραίο τροχό γιατί το πεδιλάκι που δίνει η μαμά φεύγει για την πλάκα του στην προσγείωση αν έχει χώμα κάτω κι ευτυχώς δεν μου ξήλωσε το rudder.


Φιλικά Κώστας.

[Wizard]

Οπως για παράδειγμα να καλυφθουν οι τρύπες του filewall για να μην μπαίνει η κάψα της μηχανής στα ηλεκτρονικά αν και δεν φάνηκε να μπαίνει ζέστη μέσα......

Me Futaba petas !!!! :D:D:D

[bladeskiller]

Ενώ ο JR που δουλεύει με λυχνίες δεν χαμπαριάζει. Βρε μήπως γιαυτό είναι τόσο μεγάλο το κατάνα? Για να τον χωράει? :D:D:D

ΥΓ. Πλάκα κάνω. Επίτηδες το έγραψα αυτό για το firewall γιατί το ήξερα ότι θα κάνεις σχόλιο όοοοπωσδήποτε.


Φιλικά Κώστας.

[Γιάννης Ζαφείρης]

Το συγκεκριμένο άρθρο καταχωρήθηκε ως μόνιμο και στη σελίδα: "Παρουσιάσεις - Κατασκευές"