Ζωντανές αναμνήσεις

[Corsair]

........................................................................................................
Ο δαίμων του πληκτρολογείου έδρασε ξανά.=B=

Έτσι για να διορθώσουμε λοιπόν,_Β_Ο

Aντώνης Παπαδόπουλος (με γυαλιά )
τωρινός Γραμματεύς της ΕΛΑΟ, τέως γραμματέας της Ε.Α.Α. για σωρεία ετών.

Ευχαριστώ πολύ, και συγνώμη για την αναστάτωση που ίσως προξένησα, λόγω λάθους αναγραφής αξιώματος.+(*)

[Corsair]

Παλιά μας μεγαλεία κοιτώντας τα να κλαίς.
Θυμάμαι τον Ψαρουδάκη που τον είχα τότε σαν παράδειγμα προς μίμηση.
Τότε ήταν η δεύτερη χρονία μου σαν δόκιμο μέλος.
Ελεγά λοιπόν ότι να .....κοιτάχτε αυτόν το Κύριο ακόμα και με μπαστουνάκι πέρνει αγκαλιά το μοντέλο του και έρχεται να πετάξει παρά τα σωματικά του προβλήματα.
Στο δεύτερο βίντει μέχρι και την συχωρεμένη την μάνα μου είδα που με ακολουθούσε στην τρέλα μου μαζί.
Πραγματικά δάκρυσα που είδα αυτό το βίντεο.
Ετσι αντιλαμβάνεσε πως περνάνε τα χρόνια και δεν το καταλαβαίνεις.
Τι να πω για τον τρελό τον Αγγελο με τα κατορθώματα του.
Τι να πω για τον Παναγιώτη μαζί τότε με τον πιτσιρικά τον γιό του που έγινε καλύτερος από τον πατέρα του.
Τι να πώ για όλες τις φυσιογνωμίες των Σπάτων (Μπούνο ο Βαρώνος).
Τι να πω για τα αμούστακα παιδιά τους φίλους που μεγαλώσανε.
Πολλές οι αναμνήσεις.
Να είστε καλά που το ανεβάσατε και μου θυμίσατε ανέμελες εποχές με το τότε ''μαργαριτάρι'' της Αθήνας.

........................................................................................................Φίλε μου αυτό το νόημα έχουν οι φωτογραφίες, να τις βλέπεις μετά από χρόνια ...................και νοερά να γυρίζεις πίσω στο παρελθόν.

Να αναπολείς, να ταξιδεύεις, να νοσταλγείς.

Και το καλύτερο;

Να δείχνεις στα παιδιά, ή στους νέους φίλους σου τί έκανες, τί κατάφερες, μέχρι να φτάσεις εδώ.

Να δείξης τα νειάτα σου, και να πάρεις καινούργιες δυνάμεις να συνεχίσεις το ταξίδι στην ζωή.

Για αυτό σου λέω, ναί συγκινήσου, κλάψε εάν θές.

Μήν απογοητέυεσαι και ...................τράβα μπρός.

Εγώ τι να πώ;

Που τόσα χρόνια παρουσίας και απασχόλησης στο Μοντελοδρόμιο κάθε Κυριακή, από το ξημέρωμα μέχρι την δύση του ηλίου δέν έχω
φωτογραφίες _P_P της 'υπαρξης και των δραστητιοτήτων μου.^hola^

Μόνο στις αναμνήσεις του μυαλού μου, και κάποιον παλαιών, και κάποιον που ξέχασαν, και κάποιον που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Ναι Δημήτρη μου σε αυτό έχεις δίκιο αλλά ακόμα και αν δεν υπάρχουν φωτογραφίες η ψυχή μας είναι ο μεγαλύτερος σκληρός δίσκος που δεν σβήνει με τίποτα ότι και να του κάνουν και θα μένουν στην καρδιά μας για μιά ζωή με την υποχρέωση να τα μεταφέρουμε στα νέα παιδιά (αναμνήσεις, βιώματα, ευτράπελα και πολλά άλλα).
Σημείωση( Καλό είναι πριν το διαβάσετε να ''τρέξετε'' και το αντίστοιχω βιντεάκι που έβαλα από κάτω. Ετσι για ατμόσφαιρα!!!!!!!
Εκείνη την εποχή (1985) ξεκίνησα και εγώ πέρνωντας το ''πρώτο μου'' αεροπλάνο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ αν και είχε τραγική κατάληξη, αν θυμάσε το πρώτο ελληνικής κατασκευής μοντέλο τον ''Πήγασο'' (τον αγόρασα το 1985) μετά από πολλή κόπο αφού και τότε ''που λεφτά για τέτοια'' από τον Μακρυγιάννη με πωλητή τότε τον Κώστα Παπαδόπουλο. Βέβαια γιά μηχανή ούτε λόγος να γίνετε αφού έκανε όσο ένα μηνιάτικο!!!
Λοιπόν μετά από ένα χρόνο αγόρασα και την μηχανή, μια 15ούλα Os.
Θυμάμε λοιπόν αφού την αγόρασα το καλοκαίρι την βάλαμε με το πατέρα μου σε μιά βάση και βγήκαμε να την στρώσουμε στο μπαλκόνι παρακαλώ (3χ1μέτρα) και κοιταζόμαστε λέγοντας ο ένας στον άλλο ''θα πάρει μπροστά.... μπά σιγά μη πάρει.....''.
Δώστου λοιπόν με το χέρι μία ο ένας και μία ο άλλος να προσπαθούμε και να ιδρώνουμε. Τίποτα.
Κάποια στιγμή λοιπόν ''πήρε'' και είμασταν σαν τους σύγχρονούς χομοσάπιενς που πρωτοείδαν την φωτιά (Ο πατέρας μου να σου πω ήταν Μηχανικός του Ε.Ν. δηλαδή μιλάμε για πολύ γέλιο) λειτουργώντας σαν ομάδα που έκανε ''ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ'' λες και ''απογειώσαμε'' κανά πύραυλο!!!!!!!!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα. Γελάω και δακρύζω ακόμα και τώρα.
Μιλάμε για πολύ χαρά, ζητοκραυγές από ανακούφιση και τους γείτονες να βγαίνουν αλλόφρονες από τα μπαλκόνια για να δούν τι είναι αυτή η μηχανή που κάνει τόσο θόρυβο.
Τα χρόνια περνούσαν και το μονάκριβό μου ήταν σε περίοπτη θέση μέσα στο σπίτι περιμένοντας Τ/Κ.
Το 1988 λοιπόν έγινε το θαύμα και αγόρασα την πρώτη μου από τον Καρδαρά που ήταν στο Γουδί μιά Multiplex(sport) τετρακάναλη βάζωντας τα τότε κίτρινα σέρβο μέσα στο μονάκριβο μου.
Την επόμενη μέρα λοιπόν αφού τα είχαμε εγκαταστήσει όλα βγήκαμε στο μπαλκόνι για να βάλουμε την μηχανή μπροστά αφού είχε 3 χρόνια να δουλέψει για να πάμε το ΣΚ να πετάξουμε στο μοντελοδρόμιο των Σπάτων οπού και γράφτηκα σαν μέλος.
Ανοίγουμε λοιπόν διάπλατα τις πόρτες του μπαλκονιού τα ''στήνουμε'' κάτω και αρχίζουμε. ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΗ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΟΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δώστου λοιπόν μία ο ένας και μία ο άλλος να ξεκινήσουμε τον ''πύραυλο''.
Μετά από καμμιά ώρα και αφού είχαμε αποκαμωθεί ''παίρνει'' μπροστά και οι ζητοκραυγές ''μεγάλες'' και από μας αλλά και από τους γέιτονες. ΑΞΙΟΣ ΑΞΙΟΣ.
Ελα όμως που με τα χρόνια το μπλέ φόαμ είχε ''ποτίσει'' (που να ξέρω τέτοια πράγματα εκείνη την εποχή) με καύσιμο και το είχε ''φάϊ'' κάνοντας την βάση πολύ ασθενική χωρίς να μπορείς να το καταλάβεις.
Σε μιά λοιπόν ''γκαζιά'' ψεκολλά η βάση της μηχανής του αεροπλάνου πέρνωντας μαζί και το ντεπόζιτο και άρχισε να μας ''κυνηγάει'' στο μπαλκόνι (3χ1) χωρίς να σβήνει οπού τρέχαμε και πηδούσαμε ώς αλλόφρονες για να γλυτώσουμε από την ''καταραμένη''. Μιλάμε γιά σκηνές ''κάλους'' ως σύγχρονοι'' πρωταγωνιστές τραγελαφικής κωμωδίας.
Για γέλια και για κλάματα.
Ελπίζω να σε έκανα να γέλασες με τα πρώτα κατορθώματα μου.
Μετά θα σας πώ την συνέχεια.
Ετσι για να περνάνε τα βιώματα μου στους καινούργιους και να θυμούνται οι παλιοί.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Αφιερωμένω σε όλους τους παλιούς ζώντες ή μη.
http://www.youtube.com/watch?v=slPIuoqHQZo&feature=related

[hlsat]

Γιασας σε ολους και τους παροντες στην ζωη και στην συνεχεια του χομπι αλλα και στους αποντες παλιους και νεους που μας βλεπουν απο εκει ψηλα και χαιρονται για αυτα που αφησαν σαν παρακαταθηκη και συνεχεια.Σημερα μια μερα που ο καιρος αλλα και ο αερας δεν επιτρεπη την εξοδο προς το αεροδρομιο αφιερωσα τον χρονο μου πινοντας καφε να δω ολο αυτο το ομορφο θεαμα στο θεμα και να ξαναζησω απιστευες στιγμες αναπολοντας τα παλια.Σημερα θυμηθηκα και εγω τα νιατα μου ξανα και φυσικα τις πρωτες στιγμες με το χομπυ.Πρωτη μεγαλη αγορα μετα τα δεσμια και τα κοξακια και φυσικα και υποχρεωτικα απο τον Μακρυγιαννη στην Φειδιου το 1980 το καλοκαιρι η πρωτη σοβαρη μηχανη OS MAX 25 FSR που δοξα τον θεο πριν λιγες μερες ξανααναστηθηκε μετα απο ενα καλο σερβις και λειτουργη αψογα το πρωτο τηλεκατευθυνομενο αεροπλανο σε κιτ της Pilot ενα τσεσνα 177 καρντιναλ που ποτε δεν το πεταξα διοτι αργοτερα το χαρησα σε ενα πολυ καλο φιλο αερομοντελιστη και ειναι και ο λογος που γραφω στο θεμα σε αναμνηση του μιας και δεν ειναι κοντα μας και βρισκεται εκει ψιλα.Προκειται για εναν οδοντογιατρο στο επαγγελμα ο οποιος ηταν Ξανθιωτης λατρης των δεσμιων αερομοντελων με παρα πολλες πτησεις και κατασκευες μοντελων στο ενεργητικο του με εδρα στην αρχη την Θεσσαλονικη και αργοτερα στην Ξανθη τον Αημνηστο Θεωδορο Ταραβανη για οσους τον γνωριζαν και απο τον οποιο εχω παρα πολλα παρη και καποια στιγμη θα ανεβασω και φωτο.Φυσικα η πρωτη τηλεκατευθυνση Futaba τρικαναλη στους 27 και το πρωτο αιρμποατ που φυσικα υπαρχη και θα ξανατρεξη ενα Αγγλλικο πλαστικο.Η 25αρα αφου στρωθηκε σε ενα μπαλκονι στην Εμπεδοκλεους στον Αγιο Αρτεμη εκανε την παρθενικη της λειτουργια επανω στο αιρμποατ το οποιο ετρεξε για πρωτη φορα τον Αυγουστο του 1980 στον κολπο απεναντι απο το αεροδρομιο του Ελληνικου οπου φυσικα ηταν τοπος συναντησης για πτησεις δεσμιων τρεξιμο αυτοκινητακια και στην θαλασσα διπλα βαρκακια.Αυτα σαν πρωτη επαφη με το θεμα και θα επανελθω.
Ευχαριστω παρα πολυ ολους για τις ωραιες αναμνησεις που μου ξυπνησατε απο το παρελθον και τα νιατα μας.
Ηλιας Ξανθη.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Αφιερωμένω και αυτό στους πρωτοπόρους του είδους που δεν είχαμε και πολλές διαφορές από αυτούς που θα δείτε στο βίντεο αφού πηγαίναμε στα τυφλά.
http://www.youtube.com/watch?v=2H0QOYD9TAM&feature=related

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Και αυτό.
http://www.youtube.com/watch?v=moylbBS8eBY&feature=related

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Συνεχίζω λοιπόν την ιστορία μου αφού σήμερα δεν θα κάνουμε προκοπή. Αποσβολομένοι από το αποτέλεσμα και αφού είχα αρχίσει να δουλεύω πηγαίνω μια και δυό και αγοράζω το πρώτο μου κανονικό αεροπλάνο (με Ailerons) από τον Καρδαρά ένα μεταχειρισμένο Puma (που δεν ήταν γνήσιο εκπεδευτικό) που όσοι παλιοί θα θυμώστε είχε φτιαχτεί με τα χρώματα μίας ασφαλιστικής εταιρείας ή κάτι σαν την ΕΛΠΑ που άρχιζε από Μ(otocarta δεν είμαι σίγουρος) (ίδιο με το όνομα μου).
Αρχισα λοιπόν επιτέλους να βάζω ώρες και να μαθαίνω τα μυστικά της πτήσης με την βοήθεια μιά του ενός και μιά του άλλου ως πού μιά μέρα με την ''έξυπνη'' παρότρηση του πατέρα μου πήγα να το πετάξω μόνος μου κάνωντας το Μπρούνο να τα κάνει απάνω του αφού μου κράτησε ο κινητήρας (η αλήθεια είναι ότι τα είχε τα προβλήματα του ο κινητήρας αφού είχε πολλές ώρες) στην απογείωση και δεν είχα αρκετή δύναμη να σηκωθώ με αποτέλεσμα να τα χάσω προς στιγμή να με πάρει η ροπή και την ώρα που έκοψα το γκάζι να απογειωθώ στολαρισμένος προς αυτόν στο ύψος της κοιλιάς του. Τι να κάνω και εγώ, δίνω full down για να τον γλυτώσω, σκάω μπροστά από τα πόδια του περίπου στο ένα ή δύο μέτρα και γίνετε τοοοοο κουφό λες και ο Θεός ήθελε και τον Μπρούνο αλλά και εμένα. Έκανε ''γκέλα'' στο έδαφος το αεροπλάνο περνώντας με κωλοτούμπες πάνω από το κεφάλι του χωρίς να του αγγίξει ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά του και να προσγειωθεί στους τροχούς του από την άλλη.
Μιλάμε ότι ο Θεός είχε κέφια εκείνη την μέρα.
Αφού λοιπόν έκανα το σταυρό μου που δεν τον ''έφαγα'' τον άνθρωπο που με το δίκιο του με άρχισε ''Γαλλικά'' με Γερμανική προφορά και τα μάζεψα, πέρασα αρκετά χρόνια για να ξαναπιάσω μηχανοκίνητο αφού πήρα τον θρυλικό ΑΙΟΛΟ του Σοφού βάζωντας και μαθαίνοντας μόνος μου μέχρι που βρέθηκε ένα παιδί που τότε πετούσε ένα μαυρό ανεμόπτερο (οι παλιοί θα τον θυμούνται) που μου έδειξε την δυναμική πτήση.
Για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο αφού από εκεί που νόμιζα ότι το ανεμόπτερο δεν έχει ''ψωμί'' αφού πέταγες 5-10 λεπτά στην πεδιάδα και εκεί πέταγες 1-2 ώρες χωρίς καύσιμα!!!!!!!!!!!! μέχρι που ήρθε η ώρα να πάω στο στρατό και εκεί να κάνω μιά παύση 2 χρόνων.
Γυρνώντας από το στρατιωτικό τα μαντάτα ήταν πάρα μα πάρα πολύ κακά.
Το μοντελοδρόμιο είχε κλείσει λόγω κατασκευής του νέου αεροδρομίου.
Προσπάθησα να πάω στα γραφεία της Ε.Α.Α. για να πάρω πληροφορίες αλλά μάταια και αυτά ήταν κλειστά και άδεια.
Μη γνωρίζοντας τίποτα άρχισα να περιφέρομαι δεξιά και αριστερά για να βρώ ένα μέρος που θα μπορέσω να πετάξω αφού είχα ''εγκαταληφθεί''.
Μιά μέρα λοιπόν βρέθηκα στην Θήβα σε έναν λόφο που κάνουν παραπεντάδες μάθημα αλλά και ''αετοί'' και είπα από μέσα μου ''εδώ είναι πέρνεις τον Αίολο και ξαναξεκινάς με αυτά που είχες μάθει μόνος σου, αλλίως παράτα τα, ή μαθαίνεις μόνος σου ή θάνατος''.
Ετσι ένα ωραίο ΣΚ πέρνω τον Αίολο πέρνω και φαγητό και νερό και ξεκινάω.
Η πρώτη πτήση μετά από 2,5 χρόνια απουσία ήταν και γώ δεν ξέρω πώς.
Η αδρεναλίνη στα ύψη τόσο μέχρι να το αμολήσω από τα χέρια μου όσο και αν θα ανεβεί το ανεμόπτερο και αν είχε το απαιτούμενω λίφτ όσο και η προσγείωση αφού δεν την είχα ξανακάνει σε περιορισμένο χώρο αφού άλλοι μου το προσγείωναν.
Αχ Παναγία μου τα καταφέραμε πετάξαμε και το φέραμε ένα κομμάτι κάτω.
Ετσι πήγε για ένα χρόνο μόνος μου(μοναχικός και ξεχασμενος) εγώ και το ανεμόπτερο μου και τα μυστικά της δυναμικής πτήσης που τα βρήκα χάρη του εαυτού μου και την ικανότητα μου να τα ''πέρνω τέτοια πράγματα''.
Τέλος για σήμερα να μην σας κουράζω με την πολυλογία μου.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Βάλτε και το βιντεάκι αυτό πάλι για ατμόσφαιρα
http://www.youtube.com/watch?v=UPgS26ZhqZs

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Αντε με έπιασε πάλι!!!!!!
Τα χρόνια περνούσαν κάνωντας με καλύτερο στην πτήση δυναμικής πτήσης στην πλαγιά και μαθαίνοντας σιγά σιγά όλα τα μυστικά και τα κόλπα της δυναμικής πτήσης.
Αποφάσισα λοιπόν να αγοράσω μεγαλύτερο ανεμόπτερο πέρνωντας ένα 2μετρο από τον Καρδαρά που είχε τώρα μαγαζί κοντά στην Συγγρού με πηδάλια κλίσεως χωρίς βέβαια να παροπλίσω τον Αίολο αφού μου είχε προσφέρει πάρα πολλά και ήταν αποδεδειγμένα αξιόπιστος.
Ετσι και συνέχισα για κανένα χρόνο μόνος μου μέχρι που τυχαία έπεσε στην αντίληψη μου το τότε καινούργιο μαγαζί που είχε ανοίξει στα Τουρκοβούνια ο Κώστας Παπαδόπουλος.
Εχοντας γνώση λοιπόν από τις εκπεδευτικές δυνατότητες του Κώστα (ποιό ήρεμος εκπεδευτή δεν είχα συναντήσει από τα Σπάτα) προσκολούμε σε αυτόν και αρχίζουμε καθημερινά να πηγαίνουμε μιά στην γνωστή Πεντέλη και μιά στην Λούτσα αφού το αεροδρόμιο δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα.
Συνάμα πληροφορήθηκα από τον Κώστα ότι για μηχανοκίνητο πηγαίνανε μερικοί στους τότε ανοιχτούς Θρακομακεδόνες και στον αργότερα Διόνυσο (τώρα πλέον έγινε πίστα για αυτοκινητάκια).
Βέβαια μετά από πολλά χρόνια απραξίας το Πούμα πήγε ''υπέρ πίστεως'' λόγω μηχανικής βλάβης στα πηδάλια Υψους-Βάθους μετά από την δεύτερη πτήση.
Ετσι πήγα και πήρα ένα Eurotrainer με μιά 40αρούλα και ξεκίνησα δειλά δειλά τις πτήσεις μηχανοκίνητου αεροπλάνου που πρόσφατα το δώρησα σε ένα καινούργιο παιδί για να κάνει τα πρώτα του βήματα σαν και μένα.
Τα χρόνια περνούσαν σαν νερό μαζί με τον Κώστα και μιά μεγάλη τότε παρέα που είχαμε κάνει και είχαμε. Κάποια στιγμή πούλαω το μεγάλο ανεμόπτερο και χαρίζω τον Αίολο πέρνωντας το τότε τεράστιο ανεμόπτερο που μου χάρισε ο Κώστας την θρυλική ''Γαλάκτικα'' και παρατάω το Ηλεκτρονικά σαν επάγγελμα και το γυρίζω μετά από 4ετή φοίτηση στην Ανώτερη Σχολή Εμποροπλοιάρχων του Ασπροπύργου για να δώ περισσότερα λεφτά στην τσέπη μου αφού είχα διεσθανθεί ότι το επάγγελμα αυτό είχε ημερομηνία λήξεως και ότι θα είχε φθίνουσα κατάληξη (τελικά δικαιώθηκα).
Αχ άμοιρη Γαλάκτικα και που δεν πέταξες, αμέτρητες πτήσεις στην Πεντέλη, αμέτρητες πτήσεις στην Λούτσα μέχρι στον Κιθερώνα πέταξε.
Αν αναρωτιέστε τι κατάληξη είχε θα σας πώ ότι έπεσε λόγο ''γυναίκιου δάχτυλου'' αφού αντί να κοιτάω το ανεμόπτερο κοίταζα το κω..ο μιας ωραίας πιτσιρίκας και της φίλης της που βρέθηκαν απάνω στο βουνό και που προσφέρθηκα να την μάθω να πετά στη Πεντέλη. Μετά από τόσα χρόνια ακόμα μου μου το ''χτυπάει'' ο Παπαδόπουλος, ''....για τις λεσβίες;;;;;;...'' παραβαίνοντας και μαθαίνοντας τον πρώτο κανόνα, ''ποτέ δεν βγάζουμε τα μάτια από το μοντέλο ακόμα και για όμορφο κ....ο γυναίκας''.
Η κατάληψη ήταν να μην ξέρω που έπεσε και να διοργανωθεί ''σάφαρι στη Πεντέλη'' δύο ημερών μέχρι να βρεθεί.
Η συνέχεια στο επόμενο.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Συνέχεια κατάθεσης ενός αερομοντελιστή που κλείνει 23 χρόνια στο ''άθλημα'' που ονομάζετε αερομοντελισμός.
Τι να πώ για την ''συγχωρεμένη'' την Γαλάκτικα που την ονομασία της την πήρε λόγο του ότι έμοιαζε σαν διαστημόπλοιο από τον Κώστα τον Παπαδόπουλο.
Θέλωντας να μοιραστώ τις ωραιές στιγμές της θα σα πώ ένα από τα καλύτερα της που έκανε απάνω στο Κιθερώνα.
Κατά την διάρκεια της πτήσεις της ένα καλοκαίρι απογευματινών ωρών τα έβαλε υποχρεωτικά με τον αετό της περιοχής και βγήκε νικήτρια και με το παραπάνω στην αναγκαστική αερομαχία.
Ενώ πετούσε αμέριμνη της επιτέθηκε ένας 2μετρος αετός υποχρεώνοντας τη σε ''βύθιση'' όμως αυτό δεν ήταν αρκετό αφού ο αετός την πλησίαζε επικινδυνα έτσι σαν γνήσιο ''πολεμόπουλο'' που ήταν έκανε το τότε φανταστικό ελιγμό Half cuban eight για τα χέρια μου και τις ικανότητες μου αφήνωντας ''ξερό'' τον αετό αφού προσπάθησε να ακολουθήσει με αποτέλεσμα μετά το 3/4 loop να χάσει σημαντικό ύψος και παρολίγο να τσακιστεί στα βράχια του γκρεμού!!!!!!!!!! Η κίνηση βέβαια όπως και είπα δεν ήταν τον δυνατοτήτων μου και συνάμα ήταν κίνηση απελπισίας αφού είχε πλησιάσει σε λιγότερο από ένα μέτρο από το ανεμόπτερο.
Βέβαια μετά από το ''κάζο'' που έπαθε ο αετός από περηφάνεια και μόνο δεν έφυγε από την περιοχή αλλά συνταξίδευε σε ''ασφαλή απόσταση''(μακρυά και αγαπημένοι) μέχρι που βράδιασε αφού σίγουρα οι σκέψεις του θα ήταν ''... τι πουλί είναι αυτό που μου ξέφυγε από τα κοφτερά μου νύχια @#$$%% την ατυχία μου''.
Δυστυχώς ποτέ δεν τραβήχτηκε το βίντεο αφού τότε δεν μας περνούσε από το μυαλό να έχουμε έστω και ένα βίντεο για να θυμώμαστε.
Τα χρόνια περνούσαν σαν νερό και ο στόλος μου μεγάλωνε.
Και τι δεν πέρασε από τα χέρια μου τόσο από μηχανοκίνητα όσο και από ανεμόπτερα.
Αναφορικά θα σας πώ για εκείνη την εποχή του χρόνου.
1)Το πανέμορφο και αξιόπιστο αεροπλάνο της Thunder Tiger το χαμηλοπτέρυγο ημιακροβατικό Sport.
2)Το ανεμόπτερο DG-600 Gerasis 2,7m άνοιγμα φτερών
3)Το ανεμόπτερο Junior 3,0μ άνοιγμα φτερών.

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Τον επόμενο χρόνο ήρθε και η ''επανάσταση'' στην δυναμική πτήση πλαγιάς.
Ο Πολωνός φίλος της τότε δυναμικής παρέας ο Γιούρεκ με τις οδηγίες του Κώστα άρχισε να φτιάχνει της πρώτες χαμηλού κόστους Ελληνικές πτέρυγες.
Βλέπετε ναι μεν υπήρχαν τέτοια ''πουλιά'' όπως η Zagi Lee Αμερικάνικης κατασκευής αλλά σε απαγορευτική τιμή για αυτό που πρόσφεραν αλλά και αρκετό βάρος αποδεικνύωντας για άλλη μιά φορά την νοοτροπία τους στο σχεδιασμό των αεροπλάνων τους, δηλαδή μεγάλα και βαριά αεποπλάνα σαν τα αυτοκινητά τους που πετούσαν μόνο και μόνο από την ισχυρή μηχανή τους. (Εδώ οι φίλοι των Αμερικάνικων αεροπλάνων θα κάνουν ένστασή αλλά για μένα αυτή είναι η άποψη μου).
Πως λοιπόν να μην βοηθήσω αγοράζωντας και γώ, στη προσπάθεια που αποδείχτηκε άκρος επιτυχής. Εκεί ''έφαγα'' και το πρώτο βάπτισμα που μου άλλαξε το όνομα σε ''Μπουκαλού''. Ο λόγος, η πρώτη παρτίδα από αυτές που κατασκευάστηκαν είχαν για μύτη, μπουκάλι Κόκα-Κόλας που ήταν και το μόνο Αμερικάνικο πράγμα που είχε απάνω τους.
Μαζί με την ανεμοπορική μου χαρίστηκε και μιά μεταχειρισμένη που τροποποιήθηκε βάζωντας της το πρώτο μου 15αράκι (1988) απάνω της και σχίζωντας τον αέρα για περισσότερο από μια 10ετία.
Οπως πάντα τα νέα εκείνη την εποχή για την καλυτέρευση του μοντελισμού στην Αθήνα δεν πηγαίναναν καλά. Το πρώτο ήταν όταν έκλεισαν οι Θρακομακεδόνες και το δεύτερο όταν άρχισε να κατασκευάζετε ο αυτοκινητόδρομος γιά Τ/Κ αυτοκινητάκια στον Διόνυσο κόβοντας μας τα πόδια και ξάχνωντας από την αρχή γιά καινούργιους χώρους πτήσεως σαν γνήσιοι ''γύφτοι'' που είχαμε καταντήση (ή μας είχαν καταντήσει κάποιοι!!!! Δεν πειράζει!!!! Καλή Καρδιά).
Ετσι έρχετε στο φώς το απόλυτο τότε μέρος για αερομοντελιστές μετά από πολλή ψάξιμο και προσπάθεια για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας που λέγετε μοντελισμός, την τότε τεράστια αλάνα αλλα και σημερινή, αυτή του χώρου που θα γίνουν τα καινούργια αμαξοστάσια του ΟΣΕ κοντά στην Λεωφόρο του ΝΑΤΟ προς Ελευσίνα.
Ετσι μια και δυό βρίσκοντας αυτό το μέρος με την πρώτη ευκαιρία που μου δώθηκε φέρνω για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πρώτο μου ταχύτατο αεροπλάνο το Mustang (Red Reno Racer)της τότε καινούργιας εταιρίας Fly Models από το Dubai με 60άρα OSmax και τα τότε πρωτοποριακά μηχανικά σκέλη προσγείωσεις αφού στην Ελλαδα δεν υπήρχαν παρά μόνο με υδραυλικούς μηχανισμούς μεγάλου κόστους και αμφιβόλου λειτουργίας και αξιοπιστίας. Στο αεροδρόμιο τους είπα όταν με ρώτησαν ''Τι είναι αυτό;;;'' ότι είναι ένα ξύλινο συναρμολογούμενο αεροπλανάκι για παιδιά!!!!!! Αν κάνανε καμμιά κίνηση να το ανοίξουν και που θα βλέπανε και την τότε τεράστια μηχανή θα με παλουκώνανε σαν τον Αθανάσιο Διάκο!!!!!! Ουφφφφ την γλύτωσα ο κλέφτης του Ελληνικού Δημοσίου χρήματος.
Ο καιρός περνούσε, μιάς μπαίνωντας στο εργοτάξιο της λεωφόρου του ΝΑΤΟ κάνωντας τα στραβά μάτια οι φύλακες που ήταν εκεί, και μιάς όχι, κάνωντας καινούργιους φίλους και καινούργιους μοντελιστές αφού πλέον είχα ''παλιώσει'' και το ''έπαιζα'' και εκπεδευτής, τρομάρα μου, αναλαμβάνοντας όσους ήθελαν βοήθεια και πείνα για μάθηση. Βλέπετε με τα ανεμόπτερα έπερνες ''πουλάδα'' ειδικά στις προσγειώσεις στα ''κροκαλόβουνα'' της Αττικής μαθαίνωντας θέλωντας ή μη Spot Landing με ότι είχες από βοηθήματα ή όχι (Σταύρωμα Rudder με Ailerons για να ''φρενάρεις'')απογειώνοντας, πετώντας και προγειώνοντας ακόμα και μεταλικό παπούτσι!!!!!!!!

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Αντε πάλι ο ''ιπτάμενος συγραφέας'' θα αρχίσει να γράφει ''πρήζωντας σας πάλι'' που τον χαρακτηρίζει το άσμα ''.....με αεροπλάνα και βαπόρια....''
Τον επόμενο χρόνο μας εγκαταλείπει ο φίλος μας Γιούρεκ για να πετά πλέον στα καταπράσινα λιβάδια της Θήβας, αφού είχε απιβδήσει δικαίος πιά από τα σπασίματα του στις βουνοχαρχάλες της Αττικής και την τρέλα που κουβαλούσαμε.
Ετσι αναλαμβάνει την κατασκευή πτερύγων και πώληση μέσω του Κώστα ένα καινούργιο μέλος στην παρέα, ο Μάνος (πρώην Τ/Κ αυτοκινητάκιας) που φτιάχνει ακόμα καλύτερες και ταχύτερες πτέρυγες από τις πρώτες χρησιμοποιώντας μέχρι και το καινούργιο υλικό για το χώρο, το Carbon, στην μύτη τους έτσι ώστε να μην τσαλακώνονται εύκολα στη προσγείωση.
Ο χρόνος τελείωσε και γυρνώντας πλέον από το μπάρκο μου λόγο μή ύπαρξης χώρου για μηχανοκίνητο αεροπλάνο έρχετε η επανάσταση στον μοντελισμό και την Ελλαδα!!!!
Τα πρώτα ηλεκτρικά αεροπλάνα!!!!!!!!!!!!!!!!
Οπως πάντα πρωτοπόροι, αρχίσαμε δείλα δείλα να κατασκευάζουμε τα πρώτα μας ηλεκτρικά αεροπλάνα.
Βλέπετε είχε αρχίσει να λειτουργεί και το τότε καινούργιο αεροδρόμιο των Σπάτων με αποτέλεσμα να χάσουμε άλλο ένα μέρος που πετούσαμε στην Λούτσα με Βοριάδες για ανεμόπτερα περιορίζοντας μας μόνο στο μέρος του μοναστηριού της Πεντέλης μόνο με Νοτιάδες.
Γυρνώντας λοιπόν στα ηλεκτρικά, τι να θυμιθώ και τι να ξεχάσω!!!! Ξεκινήσαμε με τις τότε συμβατικές μπαταρίες Ni-Cd που έπρεπε να θεωρήσε ''ήρωας'' αν δεν έπερνες φωτιά στον αέρα εκεί που φτάνανε οι θερμοκρασίες τους. Επρεπε το χέρι σου στο γκάζι να γίνει ''κουλό'' και να μην το ''φορτσάρεις'' αλλίως είχες πρόβλημα και συνάμα με μικρής ισχύος μοτέρ συμβατικά με καρβουνάκια!!!! Με άλλα λόγια γεννήθηκε άλλο ένα σχολείο, αυτό του ''πετάω στα όρια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας'' μεταξύ της κόψης του ξυραφιού στο στολάρισμα μαθαίνοντας όλα τα όρια του αεροσκάφους και αξιοποιώντας τα στο έπακρο κατάλληλα.
Τέτοια αεροπλάνα που περάσανε από το χέρι μου ήταν η Lili (που νόμιζες ότι έτσι και φταρνιστείς θα σκορπίσει σε χίλια κομμάτια σαν χαρτοπόλεμος), το τέλειο τότε μικρό Stik που είχε φτερό από Foam (καινούργιο αερομοντελιστικό υλικό εκείνη την εποχή) και πολλών άλλων παρομοίων τους της κατηγορίας των κολεόπτερων σαν αυτά που βλέπετε στις παλίες ταινίες ''Those magnificent men with their flying machines''.
Αργότερα ήρθαν βοηθώντας μας καλύτερα από ότι οι πρώτες οι καινούργιες μπαταρίες για την εποχή, οι επαναστατικές Ni-MH. Φωτιά στα μπατζάκια μας, και τρέχα ποδαράκια μου, να μην αρπάξει φωτιά ο κ....ος μου!!!!!!!!! Ναι είχαν και τα καλά τους, είχαν περισσότερη διάρκεια από ότι οι προηγούμενες (παραπάνω από 5 λεπτά πτήση χώρις οποσδήποτε συνεχόμενη χρήση τους. Μηηηηηη Τζιζζζζζζζ) χωρίς να πέρνουν φωτιά.
Ο καιρός περνούσε και εμείς σαν γνήσιοι ήρωες πετούσαμε αεροπλάνα που προοριζόντουσταν για πτήση σε εσωτερικό χώρο ενώ εμείς τα πετούσαμε έξω σε συνθήκες τυφώνα ''τρώγωντας'' της σφαλιάρες αβέρτα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τα επόμενα βήματα μας ήταν να αρχίσουμε να κατασκευάζουμε πιό σύχγρονα αεροπλάνα όπως διπλάνα του Δευτερου Παγκοσμίου Πολέμου με πιό σύγχρονες αεροτομές βαρύτερα και μεγαλύτερα αφού έβγαιναν καλύτερα συμβατικά μοτέρ.
Ετσι κάνω το τρελό αποτόλμημα να πάρω ένα λαστιχοκίνητο κιτ, το Piper Cub γιά να το κατασκευάσω και αφού το τελείωσα άρχισα να το ''ξαλαφρώνω'' σκάβωντας τις αεροτομές και ότι ήταν περιττό γεμίζοντας το τρύπες μήπως και γλυτώσω κανά γραμμάριο!!!!! το οποίο έτσι και έγινε για να κερδίσουμε βάρος για τα ''ηλεκτρονικά''. Μιλάμε για πολλή γέλιο!!!!! Το αποτέλεσμα ήταν σαν να έβλεπες αεροπλάνο που το είχε φάει ο σκώρος και είχαν μείνει οι φλύδες, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κώστα. Για να καταλάβετε τι λέω, το μονοκοτάρισμα έγινε από τον Παπαδόπουλο που είχε ελαφρύτερο χέρι γιατί αν το επιχειρούσα εγώ στο τέλος θα σκόρπιζε!!!!!!!!!!!
Το πρώτο ηλεκτρικό Piper Cub με εκπέτασμα 600mm και με Ailerons παρακαλώ ήταν πραγματικότητα. Τελικό βάρος 400gr, βάλε και κάτι παραπάνω και είσαι μέσα.
Η ώρα της αλήθειας είχε φτάσει!!!!!!!!!!!!
Πτήση ή προσπάθεια πτήσεις νούμερο ένα!!!!!!!!!!
Πεδίο πτήσεων το αμαξοστάσιο στο Νατο που είχε ξανάνοίξει!!!!!!!!!
Μάρτυρες στο χώρο πτήσεως αρκετοί με μάτια πού είχαν γουρλώσει, άλλα από θαυμασμό ενώ άλλα επειδή είχαν ξεραθεί από τα γέλια!!!!!!!!
Αποτελέσματα!!!!!!
Επιχείρηση εστεφθεί με απόλυτη επιτυχία με συνολικό χρόνο πτήσεως τα 2 λεπτά και προσγείωση χωρίς σπασίματα!!!!!!!!! ΟΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ . Ο δόκτωρ Fate (Κώστας Παπαδόπουλος) και ο βοηθός του τα είχαν καταφέρει άλλη μια φορά!!!!!!!!!!!

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Την επόμενη χρονιά ήρθε και η ολοκλήρωση μου με την αγορά του 4μετρού μεταχειρισμένου ανεμόπτερου του Solution.
Απλά για μένα ήταν τεράστιο για εκείνη την εποχή !!!!!!!
Συνάμα έκανα πάλι μιά πρωτοποριακή κατασκευή και αγορά του πρώτου ηλεκτρικού μαχητικού του Δευτερού Παγκοσμίου πολέμου το Zero της GWS που έβαλα και για πρώτη φορά αντί για σταθερά σκέλη τα μηχανικά αναδιπλούμενα !!!!!
Καλά εεεεε τι να πώ για αυτό το αεροπλάνακι 800mm εκπέτασμα που το πετούσαμε και ήταν μιά μαγεία!!!!!!!!
Μέχρι που φτιάξαμε και μοίρα από τέσσερα αεροπλάνα τα οποία τα πετούσαμε στην τότε ανοιχτή Υδραυλίδα και το πάρκο της (πίσω από 401 ).
Μιλάμε τα είχαμε μάθει τόσο καλά που ο σχηματισμός μας ήταν πάρα πολύ κλειστός!!!!!
Ο Κώστας εκείνη την εποχή προτίμησε το τότε Mustang της GWS το οποίο το προόριζε για αερομαχίες μαζί μας αλλά μάταια αφού πέταγε και ''εριχνε φτερό'' για την πλάκα του (κοινός ''μάπα το καρπούζι'').
Βέβαια μην φανταστείτε ότι ακόμα ότι τα ηλεκτρικά είχαν αποκτήσει την απαραίτητη και ικανοποιητική ισχύει που έχουν τα σημερινά ηλεκτρικά. Πάντος η κατάσταση πήγαινε από το καλό στο καλύτερο με επακόλουθο να ''ξεψαρώσουμε'' και να κάνουμε ''τρελίτσες''. Μιά από αυτές λοιπόν από εμένα ήταν όταν άρχισα να πετάω μιά μέρα inverted σε κύκλο με full Rudder σε Flat position σε αρκετά χαμηλό ύψος, να πούμε περίπου 0,5 του μέτρου και πολύ είναι. Ετσι τα φιλαράκια άρχισαν να φωνάζουν και να επιφημούν με τα κατορθώματα μου αλλά και εγώ μαζί τους που ''κορδονόμουνα'' σαν το κοκκόρι!!!!!! Γελάτε εεεεεεεε. Εχεται ακούσει το ρητό που λέει ''Μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, τρείς και η κακιά του ώρα;;;;;;;'' ή ''Οποιος κορδώνετε πολύ μετά το κ... του κρατεί;;;;;;;'' ε αρχίζει να πέφτει μετά από λίγο η μπαταρία αφού τελείωνε με μένα σιγά-σιγά να ανεβάζω το στίκ του μοτέρ για να έχω την ίδια ισχύ για να κρατηθώ ανάποδα ώσπου κάποια στιγμή άρχισα σιγά-σιγά να κατεβαίνω ώσπου άρχισα να ξύνω την ουρά μου στην άσφαλτο. Να έχω σταματήσει να πέρνω ανάσες να έχω πάρει τα χρώματα της ίριδας σαν ανθρώπινος χαμελαίωντας και να έχω καταπιεί την γλώσσα μου ενώ οι άλλοι από πίσω μου να έχουν τρελαθεί νομίζωντας ότι το κάνω ηθελημένα ζητοκραυγάζωντας. Επειδή λοιπόν ο καλός Θεούλης μας, αγαπάει και τον νοικοκύρη αλλά και τον κλέφτη ευτυχώς φύσηξε λίγο κόντρα αεράκι πέρνωντας στην στιγμή μισό μέτρο ύψος και με ένα inverted down snap roll ήρθα στα ίσια μου και προσγείωσα στην στιγμή. Μετά έρχετε ένας φίλος ο Αλέξης Αλεξανδρόπουλος (όσοι τον γνωρίζετε) και μου λέει ''Μα καλά δεν φοβάσε!!!! Τί έκανες;;;;;; Θα το σπάσεις!!!!!!!'', απαντώντας του απότομα και γρήγορα ''Γιατί μπορούσα να βγώ νομίζεις ;;;;;;; έμενα από μπαταρία!!!!'' αφήνοντας τον ''Κάγκελο''

[Μάριος Παπαδόπουλος]

Ο επόμενο χρόνο με βρήκε με την αγορά και κατόχη του πρώτου μου πραγματικού μεταχειρησμένου αεροπλάνου το γνωστό σε σας Tigermoth από τον Θανάση Φυρφυρή.
Το λέω πραγματικό γιατί μέχρι και η επικάλυψη του είναι σαν το από τότε ύφασμα που χρησιμοποιήσαν. Βέβαια όπως είδατε και από το σχετικό βίντεο των τορινών του πτήσεων δεν έχει πάθει καμμία φθορά και είναι ακόμα σαν να κατασκευάστηκε τώρα.
Η ηλικία του για αυτούς που αναρωτιούνται είναι τουλάχιστον στα δικά μου χέρια 10 ετών!!!!!!!!!!! Ναί αλήθεια σας λέω!!!! Δεν με πιστεύετε εεεεεε !!!! ναι είναι πραγματικότητα !!!!!!!!!
Ο Κώστας φτιάχνει με την βοήθεια ενός πρώην υπαξιωματικού (μηχανικός) της Πολεμικής Αεροπορίας την πρώτη Ελληνική κόπια του γνωστού σε όλους σας Diablotin ''μπριζόνωντας'' μας όλους αφού βλέπουμε και από κοντά το πρώτο 3d στην Ελλάδα!!!!!! και τι ''παππάδες'' μπορούσε να κάνει, με κύριο χαρακτηριστικό και το Spot Landing σε περιορισμένο χώρο!!!!!!!!
Τελειώνοντας θα πω ότι από τότε έγινα φανατικός εκτός του ανεμόπτερου και του θρι-ντι ως και μέχρι σήμερα που δεν μου έχει περάσει η δίψα για τέτοια αεροπλάνα και το τι μπορούν να εκτελέσουν.
Η επανάσταση πάλι στο μοντελισμό ήρθε όταν ήρθαν τα χαμηλού κόστους προφιλ ηλεκτρικά αεροπλανάκια που μας ''ανοιξαν'' τα χέρια με τις τότε καινούργιες μπαταρίες Li-Po και τα καινούργια τριφασικά μοτέρ!!!!!!!
Μετά από δύο χρόνια στο χώρο της πτέρυγας έφυγε από το προσκήνιο ο Μάνος και ανέλαβε το φιλαράκι μου γνωστός ως Deltaman που μέχρι και σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει σαν γνήσιος κατασκευάστης Ελληνας προσπαθώντας για το καλύτερο με αστηρευτεί υπομονή μέχρι και σήμερα.
Και η ζωή συνεχίζετε!!!!!!!!
Ευχαριστώ για την υπομονή σας που έγραψα για τις αναμνήσεις μου και τα βιώματα μου σε αυτό το υπέροχο χόμπι που λέγετε μοντελισμός και συνεχίζω σαν να ήταν η πρώτη φορά μου.
Ο αερομοντελισμός δεν είναι χόμπι, είναι ένας γλυκός εθισμός που αν τον δοκιμάσεις για μιά φορά μετά δύσκολα τον εγκαταλείπεις και ζεις μαζί του για μιά ζωή