ΣΤΑΜΠ "Αλεξ. Άλεξ" - 2018

[DeltaMan]

Καλησπέρα σε όλους τους φίλους, καλησπέρα σε όλες τις φίλες.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος θα μαζευτούμε για να ζήσουμε μιά απο εκείνες τις μέρες της ζωής μας που μας κάνουν να αισθανόμαστε πιό ζωντανοί, πιό άνθρωποι. Για μένα, οι ανεμοπορικές πτήσεις στο βουνό, είτε είναι με αέρα ή χωρίς αέρα, θα είναι πάντα ο αγαπητότερος τρόπος έκφρασης της αερομοντελιστικής μου αγάπης. Όταν αυτές οι πτήσεις συνδυάζονται με παρέα φίλων, η μέρα αυτή μένει χαραγμένη μέσα μου για πάντα.
Ένας φίλος κάποτε μου έδειξε τον τρόπο και με πήγε στο μαγαζί ενός άλλου φίλου ώστε οι δυό τους να βάλουν τη σφραγίδα στο εφ'όρου ζωής πλαγίστικο διαβατήριό μου. Ο Αλέξης Αλεξανδρόπουλος ήταν ο πρώτος εξ'αυτών των φίλων και επειδή δέν θα τον ξαναδούμε ποτέ ξανά, του αφιερώνουμε κάθε χρόνο μιά τέτοια συνάντηση. Τον δεύτερο φίλο τον έχουμε χάσει απο τις πλαγιές αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πολλά συμβαίνουν στη ζωή του, στις ζωές όλων μας συμβαίνει, αλλά αυτό δέ σημαίνει πως πρέπει να αποξενωνόμαστε. Εδώ είμαστε Κώστα μου και σε περιμένουμε να μας ξανάρθεις. Κάθε χρόνο που γράφω αυτές τις γραμμές, εύχομαι κανείς να μήν χάσει την ταυτότητά του, κανείς αερομοντελιστής να μήν διώχνει απο κοντά του τη χαρά των πτήσεων πλαγιάς.

Σημαίνει... Συνάντηση Τρελαμένων Ανεμοπτεράδων & Μοντέλων Πλαγιάς.

Θα συναντηθούμε στις 15 Απρίλη 2018, στο Κερατοβούνι.

Θα φέρουμε μαζί μας ότι έχει ο καθένας για να λιώσουμε στη πτήση. Αιόλου θέλοντος, θα σας κυνηγάω με μανία σε combat καταστάσεις ή θα κυνηγιόμαστε ανά δύο σε pylon-man on man racing. Θα βάλουμε μάλλον και δύο κριτές στα άκρα φέτος και θα μετράμε 20 γύρους σε κάθε αγώνα. Να είστε έτοιμοι για να "ρολάρει" ο αγώνας γρήγορα... θα έχω και την ντουτούκα μου!
Σκοπός μου είναι να έρθω φέτος με το φορτηγάκι μου, μιάς και ζώ τη Λάρισα πιά και είμαι πιό κοντά σε πατρικό αλλά καί Αθήνα, oπότε θα φέρω όσα περισσότερα α/μ μπορώ, ακόμη και για στατική έκθεση. Επίσης θα προσπαθήσω να φέρω και 2-3 πυρήνες foam απο πτέρυγές μου, σάν δωράκια... Wink

Με Αγάπη για την ανεμοπορία βουνού, με Αγάπη για όλους σας,
Γαδετσάκης Απόστολος (aka DM)

[DeltaMan]

Καλημέρα παιδιά.

Ελπίζω να τα πούμε απο κοντά αύριο για πτήσεις στο Κερατοβούνι. Θα συναντηθούμε στις 9μιση το πρωί σε ένα μαγαζί που λέγεται "Κοφινάς" στο δρόμο που πηγαίνει προς Κερατέα. Δυστυχώς δέ ξέρω ακριβώς το όνομα του δρόμου... :(

Για όποιον φίλο ή όποια φίλη ενδιαφέρεται, ας με πάρει στο 6983529262.

Ευχαριστώ και σας περιμένουμε όλους. Η αγάπη για πλαγιά πρέπει να μοιράζεται... :)

[DeltaMan]

Ποιός είπε πως δέν μπορείς να πορευθείς στη ζωή με απλά πράματα? Ποιός είπε πως με το φθηνότερο δυνατόν ιδιοκατασκευασμένο αεροπλανάκι και δυό ευρώ καύσιμο στο αμάξι δέ μπορείς να λιώσεις στο γέλιο και στην ουσιαστική διασκέδαση με φιλαράκια αληθινά? Φιλαράκια που σε κοιμίζουν το βράδυ στο σπίτι τους, που σε ταίζουν, που κερνάνε καφεδάκια, όχι τυχαίους, "τυπικούς φίλους"! Μερικοί μας λείψατε φέτος. Έλειψε αληθινά ο καλύτερος σφολιατοφτιάχτης και γιορτινο-πιτο-κατασκευαστής και ένας απ'τους αγριότερους πλαγίστες της Αττικής ο ΈρΚοστας, λείψαν το θεικό μας ζευγαράκι ο Θόδωρος και η Λυδία, λείψαν... δέν πειράζει όμως. Πάντα εδώ θα είμαστε για 'σάς και όποιον άλλο συνάνθρωπο θέλει να δοκιμάσει τη μαγεία της φύσης του πλανήτη μας. Μαγεία που για δισεκατομμύρια χρόνια ετοιμαζόταν ώστε να ανέβουμε εμείς κάποιο πρωί εκεί πάνω και να την απολαύσουμε ώς το μεδούλι. Τώρα που το καλοσκέφτομαι δηλαδή και γράφω λέω... μήπως ρε 'σύ τα παραλές? Τί μαγείες και ιστορίες να πούμε?!?! Για ψάξε να βρείς καμιά άλλη λέξη... μάταια όμως. Δέ μπορώ. Δέ γίνεται, είναι πέρα απ'τις δυνάμεις μου και ότι μπορώ να καταλάβω και τη μικρή μου ζωή. Είναι πέρα για πέρα τολμηρότατα μοναδικά στοιχεία το γεωγραφικό ανάγλυφο και ο άνεμος που μας δίνουν τέτοιες δυνατότητες. Είναι πέρα για πέρα... Μαγικό._
Μετά την ηλικία των 40, η υπηρεσία μας στέλνει στο ΓΝΑ για εξετάσεις κάθε δυό χρόνια. Στις 16 είχα κανονίσει να πάω και 'γώ με τη σειρά μου, αφού πρώτα είχαμε συνεννοηθεί με τα παιδιά να πετάξουμε στις 15, μιά βδομάδα μετά το Πάσχα. Η μελαχροινή κυρία στο ιατρείο της μονάδος ήταν απλόχερα ευγενική εφόσον με έβαλε τη μέρα που εγώ ήθελα και έτσι να μπορέσω αυτό το Σαββατοκύριακο να συνδυάσω την αγαπημένη μου εξόρμηση και τη Δευτέρα να κάνω και την υποχρεωτική δουλειά μου. Καλό είναι πού και πού να τσεκαριζόμαστε. Ευχαριστώ την ΠΑ γι'αυτό, γιατί αν με άφηναν μόνο μου να αποφασίζω πότε θα πάω για εξετάσεις... καλά! Του χρόν' τον Αύγουστο που λέν και στο χωρίο 'μ. Έτυχε την Παρασκευή να φεύγει ο νονός της Νεφέλης μου, έτσι καβαλήσαμε οι τρείς μας και με έναν άλλο ξαδερφάκο τον νέο δρόμο Ε65 που τώρα σταματά στα Τρίκαλα! Μέχρι εκεί φτάνει! Μετά τη δική μας διασταύρωση είναι χωματόδρομος, είμαστε πολύ τυχεροί. Για μένα ήταν η πρώτη φορά πάνω στη φρεσκοστρωμένη αυτή πίσσα και τί ωραίος δρόμος που είναι... !! Εντυπωσιάστηκα που δέν κατάλαβα σχεδόν καθόλου τις στροφές του Δομοκού όταν το Mercedes A(δέ θυμάμαι το νούμερο, ά 160) πέρναγε ανάμεσα σε απίστευτα τοπία των ημιορεινών συνόρων Καρδίτσας και Λαμίας. ΠΟΛΥ ωραίο έργο, ας ελπίσουμε πως ο Ελληνικός λαός θα το απολαμβάνει χωρίς να χρειάζεται δάνειο κάθε φορά που θα πρέπει να περνάει απο 'κεί. Μακάρι να είχα χρήματα να έρθω με το φορτηγάκι μου όπως ήθελα φέτος, αλλά τα διόδια μόνο είναι 44 ευρώ βρε παιδιά απο Λάρισα και επιστροφή. Είχα και ένα αναγκαστικό προηγούμενο ταξίδι στη πρωτεύουσα ξανά και ήμουνα "στεγνός". Ελπίζω στο μέλλον να σας φτιάχνω ωραία (αέρο)σκάφη και εσείς να τα αγοράζετε για να έχουμε και κανα φράγκο, χαχαχαα...
Απ'το μερσεντάκι κατέβηκα στο Μετρό Νέου Κόσμου και απο 'κεί πλώρη για την τελευταία στάση στο Ελληνικό που είναι και η πιό κοντινή στη Γλυφάδα, στο μαγαζί του φιλαράκου και συνεργάτη, του Δημήτρη Σ. Ευτυχώς με βοήθησε μιά κοπέλα εκεί κάτω στα υπόγεια για να εκδόσω εισιτήριο απ'το ρομποτοειδές φωτεινό ψηφιακό τοτέμ αφής νέας εποχής, γιατί αλλιώς... ακόμα εκεί θα ήμουνα κοιτάζοντας την (αρχική) επιλογή για γλώσσα! 'Ντάξει, μικρός είμαι ακόμα και γλυκούλης, ίσως γούσταρε και λίγο το κοριτσάκι. Εντός του συρμού βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου αν θα πετύχαινα νοητά την εθνικότητα των συνεπιβαινόντων, στοίχημα που νομίζω θα έχανα περισσότερες φορές απο ότι θα κέρδιζα. Στο άλλο άκρο ήρθε ο Μητσάρας και με παρέλαβε, μέσα στο άγχος τον είδα το φουκαρά, είχε δουλειά να παραδώσει που αφορούσε ένα τεράστιο ψεκαστικό εξακόπτερο με 10 λίτρα δεξαμενή! Παναγιά μου! Ωραία είναι τα ρημάδια, δέ λέω, αλλά εγώ είμαι fixed wing τύπος να πούμε... Κούλα ακούς? Πολύ κwλwπαιδο ο Κυριάκος! Χαχαχα... γνώρισα όμως έναν Κυριακο που τώρα δουλεύει δίπλα στον Μήτσο, πετάει κόπτερα και είναι και γ@μώ τα παιδιά. Γειά σου φιλαράκο μου τρελέ πρώην φανοποιέ και νύν πτησαδώρε! Ποτέ δέ πίστευα πως μπορεί το ανθρώπινο κεφάλι να εκπαιδευτεί για να κάνει αυτό που κάνουν fpv αυτοί οι μάγκες. Respect. Eίδα και όλα τα υπόλοιπα παιδιά εκεί στο City Plaza που είχα ένα χρόνο σχεδόν να δώ. Το επανιδείν που είχα αναφέρει την τελευταία φορά που τους είδα λέγοντας τη γνωστή φράση, είχε έρθει ξανά και είναι ωραίο αίσθημα να ξανα-είσαι κάπου που σ'αρέσει.
Η επόμενη μέρα κύλισε επίσης με δουλειά στο μαγαζί του Μήτσου. Αντί να γκηζηρνάω στας Αθήνας όπως έλεγε και η σχωρεμένη η γιαγιά μου η Χρυσούλα, απο καφέ σε ταβερνιάρικο και τούμπαλην, ήμουνα με το νυστέρι στο ένα χέρι και την εποξική στο άλλο! Αν έχεις τύχη διάβαινε... στην τύχη μου είναι τελικά να είμαι μέσα σ'ένα εργαστήρι αλλά δέ με πειράζει. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να χτίζει αναμνήσεις, να ταξιδεύει όπως γουστάρει προς την Ιθάκη του και 'γώ αυτό τον τρόπο διάλεξα. Δέ μετανιώνω ποτέ. Είναι αδύνατον να μετανιώσω όταν ο δρόμος αυτός με έφερε νεαρούλη στα "μέρη τα μεγάλα", στις συνοικίες τις γνωστές εκεί πάνω απ'του Γκύζη στην Κ. Τσαλδάρη 55Β. Δηλαδή, η αλήθεια να λέγεται, με έφερνε και μιά νεαρή καυλιάρα Καλαμπακιώτισσα που με ξεζούμιζε τότε και μού 'δειχνε τα "μυστικά", αλλά εκείνο που έμεινε περισσότερο ήσουν εσυ φίλε Αλέξη, εσύ φίλε Κώστα, εσείς φίλοι που στο πλάι σας πάτησα τις πρώτες γκαζιές στην ανηφόρα με το Corollaκι μου για να ανέβουμε 'κεί ψηλά. Ο λόγος για τον οποίο εγώ αγάπησα την Αθήνα είστε εσείς. Εσείς και ο κόσμος που ανοίξατε μπροστά μου. Κάθε φορά που φτάνω κοιτάω προς τη Πεντέλη, θυμάμαι τα αξέχαστα, βουρκώνω μέσ'τις μνήμες κι αγανακτάω μ' αυτά που έμελε να 'ρθούν...
Άγγελος στάσου εκεί ψηλά
ψηλά να μας φυσάς
το Lift δυνάμωσε γερά
μαζί μας να γελάς

[DeltaMan]

Δυστυχώς, παρόλα τα κομφόρ που είχα και τα εργαλεία και το χώρο, δέν κατάφερα να φτιάξω, να τελειώσω δηλαδή το καρμπονένιο Κοτσυφάκι μας για να το απολαύσουμε όλοι μαζί την Κυριακή. Κάτι δέ μ'άρεσε, η ντίζα δέ μου ταίριαζε, το καλώδιο δέ μού 'φτανε, άει στο καλό να πάρει η ευχή... καθόλου όρεξη για δουλειά δέν είχα. Ευτυχώς τουλάχιστον είχαμε ένα Bixlerάκι και μιά μικρή πτερυγούλα για να μή γίνουμε τελείως ρεζίλι. Θα ανεβαίναμε πάνω έστω και αν πετάγαμε χάρτινα origami αεροπλανάκια, εννοείται αυτό, απλά τα βάζω με τον εαυτό μου εκ των υστέρων βέβαια τώρα, γιατί δέν είχα κανένα "κακό" εργαλείο τέτοια μέρα που ήταν...
Στις 7 είχα βάλει το ξυπνητήρι για το πρωινό της Κυριακής, αλλά έκανα ποwστιά να πούμε, χαχαα... το έκλεισα, στρογγυλογύρισα στον αφράτο και ανετότατο καναπέ του Μητσάρα και έκανα την πάπια μέχρι να βγεί εκείνος πρώτος απο μέσα! Λέω μέσα μου "ω μωρέέέ... νωρίς είν'ακόμα. Θα βάλει το διακόπτη στο sport driving στη Mito και θα φτάσουμε στο πίτς φιτίλι..." Καλά το σκέφτηκα πάντως γιατί έλιωσα για καμιά ωρίτσα ακόμη αλλά απ'το άγχος και μόνο μή δέ προλάβουμε, με τον παραμικρό θόρυβο που έκανε ο Μήτσος πρίν τις οχτώ, μόλις σύρθηκε λίγο η πόρτα... σούζα ο Delta! Zελεδάκι στο μαλλί και φέτος όχι πουκάμισο όπως πέρσι και δέν με βόλευε καθόλου, αλλά sport τελείως με χτυπητό κόκκινο χρωματάκι για να με βλέπετε που θα χορομπηδάω σάν κατσίκι στα βράχια έστω κι αν ήμασταν μέσα στο σύννεφο! Μαρέσει τελικά να βλέπω ανθρώπους ντυμένους με φωτεινά χρώματα, όχι μαύρα όλη την ώρα και τέτοια, φτάνει... Χτυπήσαμε ένα καφεδάκι και μιά τυροπιτούλα με... άάάά... να σας το πώ κι αυτό... βρήκα έξω απ'το μαγαζί του Μήτσου το πρωί ένα 10άρικο! Χαχαα... τύχη βουνό λέμε όνομα και πράμα. Η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται λένε, καλό σημάδι ίσως. Ήπιαμε έτσι και φάγαμε πρωινάκι τσάμπα, προσθέσαμε και λίγη αμόλυβδη απο μιά βενζινοπώλισσα με γυρισμένο ελαφρώς μάτι και λίγη πρωινή τρέλα στα μαλλιά της και βούρ για του "Κοφινά" για το σημείο rendevous. Έφαγα μιά ψυχρολουσία εκεί γιατί βρήκαμε μόνο το Νίκο και τον Κούτρου! Βρέ αμάν... περνάγαν τα 5λεπτα αέρας και ουδείς άλλος παρών ή άλλη φίλη παρούσα! Αφού συζητήσαμε διάφορα μίνι θέματα κατά την αναμονή μας, αποφασίσαμε ομόφωνα να ξεκινήσουμε για πάνω μήπως και οι υπόλοιποι αποφάσισαν να πάνε κατευθείαν στην πλαγιά. Στο μυαλό μου βέβαια εγώ σκεφτόμουν πως κάποιοι μπορεί να πετάνε κιόλας...
Το GPS στο αμάξι του Νίκου μας πήγε μέσα απ'τα στενάκια του οικισμού εκεί, κάναμε λίγο αττικό αστικό σαφάρι, αλλά ήταν όλα καλά και στην έξοδο για τον "κυρίως" δρόμο της Κερατοβούνικης ανηφοριάς, τσούπ... νά 'σου κι ο Ατσαλάκωτος με τη γυναικούλα του! Perfect timing. Πρώτη επαφή απ'το παράθυρο είχαμε που λέμε μετά απο τόσο καιρό και χωρίς να χάνουμε χρόνο ανηφορίσαμε. Φτάνοντας στο "κλασσικό" σημείο όπου πετάξαμε τις πρώτες ΣΤΑΜΠ και το πρώτο man on man, κάτι με έτρωγε για να δώ λίγο την κορφή, εκεί που πέρσι πετάξαμε... είχα ακούσει πως βάλαν κάτι δεντράκια εκεί πάνω και ήθελα να το δώ! Τα τρία αμάξια που ειχαμε συνοδεία εκπλαγήκανε στιγμιαία και ακολούθησαν. Φθάνοντας πάνω είδα άλλα δυό αμάξια που περίμεναν εκεί και αναθάρησα. Μετά τους αρχικούς χαιρετισμούς με τα παιδιά άρχισα να εξερευνώ το χώρο και τελικά στην κορφούλα δέν πήγα αλλά είδα κάτι σάν θαμνάκια και σίγουρα ήταν αρκετά μικρό για τον φετινό αέρα. Χωρίς καθόλου υπήνεμο για να κάνεις το ελικόπτερο και να προσγειωθείς, δέν είχες ελπίδα. Θα είχαμε αρκετά σπασίματα. Κοιτώντας λοιπόν προς τα κάτω, είδα το 2ο μεγάλο "χωνί" της βουνίστικης εκεί γεωλογίας με 2 παλιά κτίρια στο ridge της πλαγιάς και αρκετό χώρο υπήνεμα για προσγείωση. Ώπα, είπα! Για να το δούμε κι αυτό... είπα λοιπόν τα παιδιά να κατηφορίζουνε μιάς και προς τα χαμηλότερα ήταν μονόδρομος πιά και εγώ κατέβηκα με τα πόδια αφού ήταν πολύ κοντά. Το προσήνεμο εκεί ήταν τέλειο, σκέφτηκα πως τα κτίρια θα δυσκόλευαν και θα ξένιζαν πολλούς φίλους αλλά με λίγο περπάτημα προς τα πίσω έβγαινες σε άριστο, flat υπήνεμο όπως είπαμε για να προσγειώνεις. Απο ότι φάνηκε δέν χρειαζόταν κάν να κινηθείς τόσο πίσω γιατί στο ψηλότερο σημείο του βουνού ήταν και ο δρόμος, δέν έχει εκεί πιά lift αλλά μόνο αέρα που σε βοηθά να κατέβεις σάν κύριος, ελεγχόμενα. Καταλαβαίνω τώρα πως ίσως σας φόβισα περισσότερο απο ότι έπρεπε και ερχόμενος μόνο μιά φορά τον χρόνο στα μέρη σας, αξίζει το όριο της αγένειας να πειραματίζομαι τούτες τις ώρες. Συγχωρήστε τον υπερβολικό μου ζήλο και την επιπλέουσα επιπολαιότητα. Απο τις επόμενες φορές, όταν λέμε για Κερατοβούνι, θα πηγαίνουμε στο αρχικό, original σημείο που το ξέρουμε, έχει καλό χωνί εμπρός και ικανοποιητικότατο υπήνεμο για κατακόρυφες, αργές, τύπου "ελικοπτέρου" προσγειώσεις. Ο Γιώργης ο Γ. επίσης που είχα χρόνια να τον δώ και ειδικά σε πλαγιά, μπερδεύτηκε και εκείνος και σταμάτησε και πέταγε μόνος του στο original σημείο ενώ εμείς βρισκόμασταν λίγο ψηλότερα... κρίμα μεγάλο τρώμε τα τρακόσια χιλιόμετρα με μεγάλο κουτάλι και να μή συναντιόμαστε λόγω τρακοσίων μέτρων! Εις το επανιδείν Ζόρζ.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δέν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να αρχίσω το λιώσιμο των φοαμένιων πτερύγων απ'την τριβή με τις απανταχού παρούσες αιολικές δυνάμεις. Κάτι σμήνη απο γλαράκια μας καλούσαν μανιωδώς να συμμετέχουμε, σχηματίζοντας στον ουρανό τεράστιες σβούρες και διατηρώντας υπομονετικά σχηματισμούς. Δέν είχαμε μαζί μας ότι καλύτερο βέβαια απο μοντέλα όπως σας είπα, όμως θα προσπαθούσαμε με ότι είχαμε. Αυτό είναι το νόημα! Να προσπαθείς με ότι έχεις και να μήν φοβάσαι να γρατσουνίσεις, να σπάσεις, να χάσεις. Εμείς να 'μαστε καλά που λέει κι ο λαός και έχει δίκιο όταν πρόκειται για απλά υλικά αν το καλοσκεφτείς. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράμα κι αν θυμηθείτε πόσα δίνουν για παράδειγμα κάποιοι απλά σε ένα πανηγύρι στο χωριό τους, θα δείτε φαεινά τί εννοώ! Τολμώ σημαίνει πως τολμώ και στη δημιουργία αναμνήσεων, σημαίνει πως προσπαθώ να δώσω ιδιαίτερη αξία σε λίγες στιγμές που μετά γίνονται μοναδικές και θα τις θυμάμαι για πάντα, σημαίνει πως τώρα θα το ζήσω, τώρα... σάν να μήν υπάρχει αύριο...
Ήξερα πως ο έλικας στο μπιξλεράκι θα με κόβει πάνω εδώ, έτσι ήταν το πρώτο που έφυγε πάνω απ'το σκάφος, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τί άλλο θέλουμε? Α... βάρος! Η απλότης στο μεγαλείο της μιάς και χρόνο και χώρο δέν είχα για κάτι άλλο και εδώ ο καλός φίλος Κούτρου μ'εσωσε απο στιγμές αμηχανίας αν κόλλαγα μόνο πέτρες απο κάτω, δίνοντας μου και καμιά 300αριά γραμμάρια όμορφου μολυβιού. Βέβαια, τις πέτρες πάλι τις έβαλα, δέ γλύτωσαν, χαχαα, αλλά είχα λίίίίγο μικρότερο drag... Wink Ενίσχυσα και με έξτρα ταινία αυτοκόλλητη το εμπρός πάτημα του φτερού στη σέλα του στην άτρακτο, και λίγη ταινία στην καλύπτρα και... η στιγμή της 'λευτεριάς μάγκες!! Δέν υπερβάλω αν σας πώ ότι το τριμάρισμα που ήθελε ήταν λίγο, με τάση στο down φυσικά λόγω καιρού και αμέσως ξεκίνησε η εξευρένηση δομικής αντοχής. Θα αντέξει το μικρούλι ή όχι? Φσσστ, φσσστ, μερικά αρχικά γρήγορα περάσματα και μόλις ο εγκέφαλος έφτιαξε τις κατάλληλες χημικές αντιδράσεις δίνοντας μου να καταλάβω ότι "τό 'χουμε", ε ρε παναγία μου... αρχίσαν οι αδρεναλίνες να κοχλάζουν! Χάρηκα τα μάλα όταν σας είδα σιγά-σιγά να ξεπροβάλετε στο ridge για να ξεζουμίσετε και 'σείς το σκοπό της μέρας. Κάναμε όσο μπορέσαμε λίγο combat με Μιχάλη και Ντίνο με την ευθύνη των πράξεών μας πάντα κατά νου, λέμε τώρα χαχαα, χαρήκαμε, γιουχάραμε, γελάσαμε, ανεμοδαρθήκαμε. Πέταξε επιτέλους και το Jart του Πάνου που ήθελα καιρό να το δώ αλλά φέτος το πέταξα κιόλας! Συγχαρητήρια σου δίνω φίλε και απο 'δώ, είναι ωραία κατασκευή, διάσημο και μοναδικό μοντέλο για την Ελληνική πλαγίστικη συλλογή, ένα απο τα καλύτερα στη χώρα μας και σίγουρα το καλύτερο slope εργαλείο της φετινής συνάντησης. Κρίμα για το Κοτσυφάκι του Νίκου αλλά θα το αντικαταστήσουμε γρήγορα, μή στεναχωριέσαι Νίκ... έκανα λάθος προσωπικά γιατί έπρεπε να ζητήσω να στο τριμάρουμε εμείς πρώτα οι λίγο πιό έμπειροι και έπειτα να το χαρείς μαζί μας. Να μήν σε πειράζει όμως. Όπως λέω και παραπάνω, όλοι μας χάσαμε και σπάσαμε στο βουνό αλλά τα οφέλη είναι μεγαλύτερα. Εκθετικά μεγαλύτερα! Μείνε μαζί μας, να έρχεσαι στην παρέα μας για να τολμάμε όλοι μαζί.
Φέτος και πάλι η μικρή καρτούλα μνήμης στην κάμερά μου είναι άδεια γιατί απ'την πόρωση δέν βρίσκω χρόνο για ηλεκτροοπτικό background. Σας ευχαριστώ όλους για τις φωτογραφίες σας και επλίζω να εμφανιστεί και κανένα βιντεάκι! Παρόλη την υπενθύμιση που είχα απο δυό φίλους, ξέχασα να σας προτρέψω να αφιερώσουμε ενός λεπτού σιγή στον Αλέξη. Δέ θα ξαναγίνει. Σε αντίθεση με τον Πάπ που σταμάτησε να ανεβαίνει, είμαι σίγουρος πως ο Άλεξ θα συνέχιζε να απολαμβάνει τις εξορμήσεις μας και θα δίδασκε με τις μανούβρες του και τα rc αποκτήματά του. Δέν ακολούθησε καφεδάκι ή φαγάκι επειδή όλοι είχαμε κάτι να κάνουμε, θα πρέπει όμως να σταματήσουμε να έχουμε κάτι να κάνουμε πρίν, κατά τη διάρκεια ή μετά τη συνάντησή μας. Αυτό είναι στο χέρι μας, απο εμάς εξαρτάται να κρατάμε ισορροπίες. Το σημαντικότερο για μένα ήταν φυσικά που πετάξαμε και όχι που δέ φάγαμε μαζί, απλά τα λέω για να τα ακούω και 'γώ και να προσπαθώ περισσότερο.
Η αγάπη μου για την πλαγιά θεριεύει περισσότερο όσο πάει. Τη χώρα μου την αγαπώ για τον ήλιο και τον πολιτισμό της, αλλά ειδικά το κρατικό της, δημόσιο σύστημα με προβληματίζει και με στεναχωρεί συνεχώς. Οφείλω να το σέβομαι γιατί ζεί εμένα και τη φαμίλια μου. Δέν θα πάψω όμως να προσπαθώ να φέρω την αλλαγή, δέ θα πάψω να προσβάλω το κακό. Ίσα-ίσα που μεγαλώνοντας σκληραίνω και μαθαίνω να λέω όχι. Ναί όμως, θα λέω πάντα σε 'σάς και στις πτήσεις σε Βουνά. Ναί θα λέω στην ανεμοπορία που λατρεύω και το ίδιο ναί θα λέω σε νέες κατασκευές, ειδικά στις ντόπιες.

Εις το επανιδείν φιλαράκια μου. Καλή Τύχη και Υγεία σε όλους.

Γαδετσάκης Απόστολος

[Αντώνης Κριτζάς]

μεγάλο το κείμενο Αποστόλη αλλά άξιζε το διάβασμα _Β_Ο
Να είστε καλά και του χρόνου πάλι εδώ@P@

[sukhoi.su29]

Αποστόλη μακάρι οι γεωγραφικές αποστάσεις να εκμηδενίζονταν και να μπορούσαμε να πετάμε όλοι οι τρελλαμένοι αερομοντελιστές παρέα κάθε σουκού.
Η αφήγησή σου κάθε χρόνο είναι ένα συγγραφικό διαμάντι που μεταφέρει ζωντανά στους φίλους και αναγνώστες του φόρουμ την περιπέτεια που ζείς , την χαρά της πτήσης , και πάνω από όλα την χαρά να τα μοιράζεσαι με φίλους.
Ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιέρωσες για να τα μοιραστείς μαζί μας , και εύχομαι όλα τα όνειρα που έχεις , κατασκευαστικά και πτητικά , να τα δείς να γίνονται πραγματικότητα.

[DeltaMan]

Σας Ευχαριστώ πολύ παιδιά!!

Να έρχεστε να τα λέμε και να πετάμε μαζί γιατί μόνο μιά ζωή την έχουμε... ;)