Απάντηση: Ανοιξιάτικη, Βουνίσια συνάντηση - Κερατοβούνι Αττικής
Δημοσιεύτηκε: Τετ Απρ 11, 2012 1:25 am
Ήταν Παρασκευή πρωί όταν αποφάσισα να αφήσω τα μικρά μου στα Τρίκαλα στη μάνα μου και να "κατηφορίσω" προς την Αθήνα. Κατά τις 3 το μεσημέρι, μετά απο κανά τρίωρο προσεκτικής (κατά το δυνατόν) προετοιμασίας και τοποθέτησης του εξοπλισμού στο αφιλόξενο για ένα τρελαμένο μοντελιστή ΙΧ Mazda, άφησα τη "home town" όταν άναψε το πράσινο φώς στο τελευταίο φανάρι του περιφερειακού, ρυθμίζοντας το ράδιο σε γλυκά ακούσματα για μιά ήρεμη πρώτη "κατοστάδα" χιλιομέτρων... Μετά την πρώτη προσπέραση φορτηγού στην άνοδο του Δομοκού με την τρίτη να σκαρφαλώνει στις 4,5 με 5 χιλιάδες στροφές, πορώθηκα και έψαχνα για κανένα ρόκ κομμάτι, αλλά πού τέτοια τύχη... Μετά τη Λαμία είχε καταλλαγιάσει το πνεύμα, αλλά ο αυτόματος δέν έπεφτε κάτω απ'τα 140 χλμ./ώρα, γιατί με περίμενε ο φιλαράκος κάτω στον Πειραιά για... μαστορέματα! "Άσε λοιπόν τώρα Απόστολε τους υπολογισμούς για το πόσα λίτρα στα 100 χλμ. καίει και προχώρα..."
Η Εθνική σε βγάζει καρφί κάτω στη θάλασσα, αλλά στο κτίριο του ΣΚΑΙ κάνεις δεξιά. Ε, πού να το ξέρω ο φουκαράς, αριστερά πήγα και βγήκα στο ΣΕΦ, αλλά μιά ευγενική ψυχή ήρθε και "με μάζεψε", για να απολαμβάνω σε λίγο ένα γνώριμο περιβάλλον πάγκου εργασίας, ρεταλιών μπάλσας και φελιζόλ, και φτερά και ατράκτους να στέκονται ήρεμα στους τοίχους, καρτερώντας το επόμενο Power On. Όταν πίνω Κοκακολίτσα, πάντα θέλω λίγο πάγο μέσα, και έτσι έγινε, ενώ οι σκοποί φτάνονται και ξεπερνιούνται ένας-ένας, μία κόβοντας λίγο εδώ, μία τριμάροντας λίγο εκεί, και άλλοτε καλύπτοντας και σιδερώνοντας εκείνο το τμήμα του Φοίνικα που θέλει "ντύσιμο". Την επόμενη μέρα θα απολάμβανα επιτέλους την πτέρυγα στην οποία έχω ρίξει τελευταία αρκετό απ'τον χρόνο μου, μαζί με κανα δυό άλλους κολλητούς. Έπρεπε λοιπόν να φροντίσουμε για φορτισμένες μπαταρίες, εξοπλισμό στερεωμένο και τα λοιπά, ώστε να μήν έχουμε κανένα απρόοπτο.
Το ίδιο βράδυ δύσκολα κοιμήθηκα στο σπιτικό του πάντα δεκτικού νονού της 2ης μικρής μου, σκεπτόμενος αν είναι σωστές οι διαστάσεις των Elevons, αν τα σέρβος πρέπει να έρθουν λίγο πιό πίσω για να ρυθμίσουμε το ΚΒ, ή ακόμη και ονειρευόμενος όσα επρόκειτο να ζήσω τις επόμενες μέρες. Δύσκολο για την Αθήνα να μήν κοιμάμαι, γιατί πρώτη φορά μου συμβαίνει μιάς και ξέρω πως το κλίμα της με "φτιάχνει". Πάντα εδώ κοιμάμαι σάν πουλάκι, γνωρίζω το ανήσυχο του πνεύματός μου και τις χίλιες μοίριες σκέψεις που κάνω, αλλά μάλλον σήμερα έφταιξε και η κούπα του Ελληνικού καφέ στις 10 το βράδυ στο εργαστήρι εκτός απ'την κοκακολίτσα, χαχαχαα... ! Στριφογυριζόμενος στο κρεβάτι, αποφάσιζα να σκεφτώ και κάτι άλλο εκτός απ'τα μοντέλα μήπως και κοιμηθώ ρέ γαμώτη, αλλά μιά σκεφτόμουνα γυναίκες τις οποίες γνώρισα εκείνη τη Πέμπτη που το επόμενο Σάββατο έκανα εκείνη τη πτήση εκεί, μιά σκεφτόμουνα ταξίδια που με οδηγούσαν σε πτήσεις ανεμοπτέρων κάπου στην Πολωνία ή στην Έδεσσα, ε άει σιχτήρ... όλο στα αροπλάνα (χωρίς -ε-) κατέληγε ο νούς να πάρει... Έδωσα-πήρα, έδωσα-πήρα, τελικά μάλλον κάπου στις 6 κατάφερα να ηρεμήσω, μιάς και το ξυπνητήρι θα λάλαγε στις 8 για να σηκωθούμε με τον Άρη και να είμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού με τον Wiz με προορισμό την Ανάβυσσο...
Ομορφότατη διαδρομή, όπως την θυμόμουνα όταν "αλώνιζα" καμιά φορά εκεί στα "λιμανάκια" με το Κορολάκι και καμιά (ή δυό) όμορφες παρουσίες στα διπλανά καθίσματα, σε αναζήτηση του απογευματινού Κυριακάτικου καφέ, "έξω" απ'την Αθήνα... Εκεί σε εκείνη την (τεράστια) αλάνα, θυμάμαι επίσης τον Κο Γιάννη να προσπαθεί να αποδείξει ότι και τα ηλεκτρικά μοντέλα πετάνε, με πλανητικό μειωτήρα στο καρβουνάτο μοτέρ και τις οχτάδες των τιτάνιων νικελοκαδμίων να μπαίνουν στην άτρακτο και να βγαίνουν καυτές απ'αυτή. Εκεί θυμάμαι και ένα σκούρο βανάκι του Κουτσού με συρόμενη πλαινή πόρτα, απο όπου έβγαιναν τα καμάρια των ώριμων, και τα όνειρα των έφηβων μοντελιστών της εποχής. Βανάκι που ήτανε ένα μόνο απ'τα 50 ή 100, ούτε που μπορούσα να μετρήσω, που ήταν εκεί, και έλεγα... "Α ρέ και να είχαμε τόσο κόσμο στο Φλαμούλι, τί ωραία που θα ήταν...". Γκάζωσα ξανά τον Φοίνικα εκεί, έκανα τις χαμηλές μου, τον χτύπησα λίγο πάνω σε μιά πέτρα, είδα παραπέντε με δίχρονους έλικες να κάνουν κλειστές στροφές, και κυρίως χάρηκα τα φιλαράκια μου. Χάρηκα που είδα ξανά τον Στέφανο και επιτέλους πρώτη φορά τον Δημήτρη με τον ΣκυπτροΒάμων, για τους οποίους είμαι περήφανος που γνωρίζω πλέον προσωπικά. Τρελάθηκα με την πτήση του μοντέλου αυτού, δέν το περίμενα να πετά έτσι, και επίσης άκουγα προσεκτικά τις γνώσεις των παιδιών για κεραίες, κάμερες, ραδιολοβούς και τα λοιπά αναγκαία. Γνωρίσαμε και Νέα παιδιά, μιά κοπέλα γλυκιά και υπομονετική μαζί μας (ευχαριστούμε), έναν Κώστα συγγενή ενός γνωστού επιφανούς Τρικαλινού, και φρόντισε ο Wiz να κάνουμε μερικοί παρευρισκόμενοι τα πρώτα μας χλμ. σε πτήση FPV! Μαγεία, εντάξει, κάτι διαφορετικό, τελείως μαγευτικό και εξαιρετικό, η "άλλη όψη του νομίσματος". Χάρηκα που τα πήγα καλά την πρώτη μου φορά, και έτσι νομίζω χάρηκαν και οι άλλοι φίλοι μιάς και τα "γιούχου", "όλε" και "ήταν απίθανο" δίναν και πέρναν... Ήξερα φίλε ότι πετάς καλά FPV, αλλά δέν περίμενα να δώ απογείωση και πόσο μάλλον Προσγείωση (!!) απο "μέσα"... Απίθανο. Και μετά τρελάθηκα παραπάνω όταν σε είδα να προσγειώνεσαι σε εκείνο το δρόμο πάνω στο βουνό την επόμενη μέρα, αλλά αυτά, σε άλλη παράγραφο, γιατί τώρα ήρθε το μεσημέρι του Σαββάτου και έπρεπε να φύγουμε για ξεκούραση. Το προηγούμενο βράδυ δέν ήταν καλό για το κορμί που τώρα διαμαρτύρεται για λίγη ηρεμία και χαλάρωση. Έδωσα τα κλειδιά του αμαξιού στον Άρη, χαιρέτησα τον Δημήτρη που δέν θα τον έβλεπα ξανά την Κυριακή (κρίμα ρέ φίλε), με τον Στέφο και τον Wiz είπαμε "εις αύριον", και πήγα άνετα σάν συνοδηγός στη Νέα Σμύρνη γεμάτος και (ελαφρώς) ηλιοκαμμένος... :)
Η Κυριακή ήρθε, Αααααχχχ αυτή η Κυριακή! Το ραντεβού που είχαμε κανονίσει με τα παιδιά ήταν για τις 10, άρα στις 8,5 ο δονητής του κινητού κούνησε το κομοδίνο, και Μόνο το κομοδίνο κούνησε ο δονητής του κινητού, έέέεε... :) Όρθιοι, καφεδάκι και σαντουιτσάκι απ'τη σύζυγο που είχε φτάσει το προηγούμενο βράδυ με την υπερταχεία (λέμε τώρα) του ΟΣΕ απ΄τη Θεσσαλία, και ήξερα ότι έπρεπε να ανέβω την Κηφισσίας και κάπου να κάνω προς τα δεξιά... Θυμάμαι λίγο τον δρόμο, απ'τις εποχές που ο Κώστας ο Παπ. και ο Αλέξης με πήγαιναν κάποτε εκείνοι πάνω εκεί για τις πρώτες επαφές μου με τις πλαγιές των Αθηνών και τις λατρεμένες πτήσεις της Ζωής μου. Οι λεπτομέρειες όμως είναι δύσκολες μνήμες, θολές, έτσι το νούμερο του Στέφανου μου ήρθε στο μυαλό πρώτο μιάς και μου είχε πεί "Απόστολε, το κινητό μου θα είναι Πάντα ανοιχτό". Έτσι και έγινε όντως, ανοιχτό ήταν και τώρα, που τον χρειάζομαι, και οι χρήσιμες συμβουλές εκείνου και ενός βενζινοπώλη, με φέρνουν στη Λεωφόρο Πεντέλης να ρωτώ κάτι νέα παιδιά της Police ομάδας "Δίας" αν είναι μακρυά η πολυπόθητη πλατεία... Τελικά πήγα πρώτα στην Παλιά Πεντέλη, αλλά ο ευγενής ανθοπώλης επιβεβαίωσε τον κανόνα "ρωτώντας πάς στην πόλη", και έτσι βρέθηκα να παρκάρω δίπλα στον AirCosta, τον Ντίνο τον Ζαπαντιώτη, τον Κώστα τον Μιχαηλίδη, τα παιδιά του team Ruberkon, τον κολλητό μου πλέον της Watchers team, άλλους φίλους παλιούς που είχα χρόνια να δώ, και νέους που έσφιξα θερμά το χέρι με την ελπίδα να τους προσφέρουμε σήμερα καλό θέαμα για να έχουν να λένε ότι πέρασαν όμορφα και θά 'θελαν να ξαναπεράσουν έτσι...
Λίγο πρίν τις 10 και τριάντα φύγαμε για πάνω, σε σημείο που είχανε "πετάξει" τα παιδιά, με καλή πλαγίτσα, καλό Lift, και τη σωστή φυσικά κατεύθυνση για τη μέρα. Τα αμάξια μας τέρμα πάνω στο πάρκινγκ δίπλα και όσο γίνεται πιό μακρυά απ'τον διάδρομο προσγείωσης που δέν ήταν άλλος απ'την άσφαλτο που μας πήγε εκεί! Mόνο τον Μάγο αφήσαμε να παρκάρει δίπλα το ridge, και λίγο μακρυά μας για ασφάλεια, γιατί ήθελε την τάση απ'το αμάξι για τον εξοπλισμό fpv, και επίσης έπρεπε να έχουν Line Of Sight οι κεραίες του. Αμέσως άρχισαν να ξεπετάγονται απ'τα πόρτ μπαγκάζ τα πρώτα κομμάτια φόαμ με δυνατότητα παραγωγής άντωσης όταν κινούνται προς τα εμπρός (φτερά δλδ, χαχαχα...), και φαίνεται ήδη πως θα μας την κάνει τη χάρη γιατί τα δεντράκια και τα χορταράκια λυγίζουν ικανοποιητικά. Είδα ανεμόπτερα και μοτοανεμόπτερα πολλών τύπων, κυρίως φοαμένιων, αλλά και εποξικά όπως το γ@μ@το Halloween του Κώστα που σφύριζε τονίζοντας σε κάθε πέρασμα τις τέλειες γραμμές του. Είδαμε μικρό ηλεκτρικό Jetάκι του Κυρίου Παναγιώτη, είδαμε κάθε τύπο και βαθμό καταπόνησης στην γκάμα της Multiplex, είδαμε πτέρυγες της Greek Wings να κυνηγιούνται σε σκηνές Combat (Yeah Baby), είδαμε, είδαμε, αλλά κυρίως... είδαμε πως όλοι που είχαν έρθει, πετούσαν, ακόμη και αν δέν είχαν την τύχη να φέρουν-έχουν δικό τους μοντέλο... !! Με άνεση δίναμε τα δικά μας, πομποί με μύρια αποτυπώματα δαχτυλικά να τριγυρνάνε, φωνές να λένε "θέλω και γώ λίγο" και εγώ να μήν χάνω βέβαια την ευκαιρία να δοκιμάζω και άλλες... "γεύσεις"! Πέταξε μιά multi-sweep του Στέφανου χειροποίητη, πέταξε ο Μίνι μου Φοίνικας αλλά και ο μεγάλος ο κανονικός με το πτυσσόμενο σύστημα που απο κοινού έχουμε αναπτύξει με τον Wiz, και τους φοβόμουνα γιατί τους είχα στήσει πολύ "light", χωρίς πολλά-πολλά δοκάρια για απαλούς καιρούς αφού είχα και το Ξυράφι μαζί και έναν άλλο Μίνι "τούμπανο" αν θα φόρτωνε ο καιρός... Ο Μίνι έκανε ένα μικρό flutter όπως περιμέναμε και έφυγε η μπαταρία, αλλά χαλάλι... δέν χάνω τώρα χρόνο να τη βρώ. Τέσσερα παλιά Νικέλια είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που ζούμε σήμερα εδώ... Κυνηγηθήκαμε με τον Ντίνο, τον Κώστα, τον Μάριο και τον Μιχάλη, είδαμε πτήση στο βουνό με τα γυαλιά του Wiz απο μέσα, κάναμε κύκλους μαζί με πουλιά ακόμη και όταν σκιαζόταν το βουνό απ'το σύννεφο, φωτογραφηθήκαμε και κινηματογραφηθήκαμε απο cutting edge amateurs φίλους, για να έχουμε κάτι ζωντανό να θυμόμαστε και να δείχνουμε σε εκείνους που νομίζουν πως η Ελλάδα ντέ και καλά δέν μπορεί να "χτυπήσει κόκκινα" και να ανεβάσει θερμοκρασίες αγνής διασκέδασης. Είδαμε γυναίκες να περνάνε καλά, μικρά παιδιά να "θέλουν μιά τζούρα", είδαμε ικανότητες προσγείωσης του μικρού ελαστικού φτερού σε τόσο δά χώρο με φούλ αναταράξεις χωρίς να "ανοίγει μύτη", είδαμε συμπεριφορές Stall και πώς να τις αποφεύγουμε, είδαμε, είδαμε, γελάσαμε, παίξαμε, κάψαμε νεανική, ανθρώπινη ενέργεια, σε ένα πάρτυ αισθήσεων που εμένα προσωπικά... μόνο η πτήση στο βουνό μου έχει προσφέρει μέχρι στιγμής.
Δέν θα ήθελα να παραλείψω το μετέπειτα φαγητό μας παρεούλα, που είναι κομμάτι και τμήμα της καλοπέρασης όταν σας ακούω απο κοντά να αλλάζουμε ιδέες, ούτε το καφεδάκι με την τρελή γύρη των πεύκων εκεί κάτω απ'το αστεροσκοπείο και το βασίλεμα του ήλιου να ενοχλεί τον Κυρ Παναγιώτη και ολονών τα ήδη "αρπαγμένα" μάγουλα. Όχι, δέν τα παραλείπω γιατί ήταν τμήμα, κομμάτι της χαράς. Μιάς χαράς που μόνο εκεί, με 'σάς, σε εκείνα τα μέρη, κάνοντας αυτό που αγαπώ πολύ μπορώ να νιώσω. Και την Κυριακή της 7ης Απρίλη του '12 την ένοιωσα καλά. Μέσα μου βαθειά. Δέν περίμενα να μαζευτούμε τόσοι ομοιδεάτες, λάτρεις της ανεμοπορίας βουνού, δέν το περίμενα. Έστω και για ένα φίλο που θα έρχεται παραπάνω κάθε χρόνο και θα ζεί τη μαγεία της πτήσης πλαγιάς, αξίζει ναί, έστω και για έναν, να προσπαθούμε για τα επόμενα χρόνια της ζωής μας. Και υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ, θα αφήνω στην άκρη τα έξοδα, την κούραση και τη γκρίνια, και θα έρχομαι, θα έρχομαι για να το ζήσω αυτό ξανά, και ξανά. Χωρίς τελειωμό.
Θερμές ευχαριστίες για το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ φωτογραφικό υλικό, ένα συγνώμη και δέν μπόρεσα (πάλι) να συνειφέρω σε αυτό, και προσωπικό Ευχαριστώ στον Κώστα τον Μιχαηλίδη για το Φανταστικό βίντεό του, που είναι ένα ακόμη της γνήσιας γκάμας του, που θα αποτυπώνει την Ελληνική μοντελιστική, αεροπορική ιστορία.
Εύχομαι και ελπίζω σε ένα πάρτυ στο βουνό με καπνογόνα, αδρεναλίνη, μουσική και πυροτεχνήματα (ναί, βράδυ, γιατί όχι?) και το κέφι στα ύψη, απλά και μόνο για να αποδείξουμε πως τα 3-4 ευρώ παραπάνω βενζίνη που ζητάει για να πάς εκεί πάνω, είναι μηδαμινά μπροστά σε αυτό που σου προσφέρει έπειτα η φύση με Ατέλειωτο Ανοδικό, αχαλίνωτες ανόδους, ακροβατικά και Ενέργεια άπλετη. Άπλετη ενέργεια για σένα φίλε της πλαγιάς, για το φτερό και την ψυχή σου._
Φλερτράροντας στην "κόψη" του βουνού για Πάντα,
Γαδετσάκης Απόστολος (aka DeltaMan)
Η Εθνική σε βγάζει καρφί κάτω στη θάλασσα, αλλά στο κτίριο του ΣΚΑΙ κάνεις δεξιά. Ε, πού να το ξέρω ο φουκαράς, αριστερά πήγα και βγήκα στο ΣΕΦ, αλλά μιά ευγενική ψυχή ήρθε και "με μάζεψε", για να απολαμβάνω σε λίγο ένα γνώριμο περιβάλλον πάγκου εργασίας, ρεταλιών μπάλσας και φελιζόλ, και φτερά και ατράκτους να στέκονται ήρεμα στους τοίχους, καρτερώντας το επόμενο Power On. Όταν πίνω Κοκακολίτσα, πάντα θέλω λίγο πάγο μέσα, και έτσι έγινε, ενώ οι σκοποί φτάνονται και ξεπερνιούνται ένας-ένας, μία κόβοντας λίγο εδώ, μία τριμάροντας λίγο εκεί, και άλλοτε καλύπτοντας και σιδερώνοντας εκείνο το τμήμα του Φοίνικα που θέλει "ντύσιμο". Την επόμενη μέρα θα απολάμβανα επιτέλους την πτέρυγα στην οποία έχω ρίξει τελευταία αρκετό απ'τον χρόνο μου, μαζί με κανα δυό άλλους κολλητούς. Έπρεπε λοιπόν να φροντίσουμε για φορτισμένες μπαταρίες, εξοπλισμό στερεωμένο και τα λοιπά, ώστε να μήν έχουμε κανένα απρόοπτο.
Το ίδιο βράδυ δύσκολα κοιμήθηκα στο σπιτικό του πάντα δεκτικού νονού της 2ης μικρής μου, σκεπτόμενος αν είναι σωστές οι διαστάσεις των Elevons, αν τα σέρβος πρέπει να έρθουν λίγο πιό πίσω για να ρυθμίσουμε το ΚΒ, ή ακόμη και ονειρευόμενος όσα επρόκειτο να ζήσω τις επόμενες μέρες. Δύσκολο για την Αθήνα να μήν κοιμάμαι, γιατί πρώτη φορά μου συμβαίνει μιάς και ξέρω πως το κλίμα της με "φτιάχνει". Πάντα εδώ κοιμάμαι σάν πουλάκι, γνωρίζω το ανήσυχο του πνεύματός μου και τις χίλιες μοίριες σκέψεις που κάνω, αλλά μάλλον σήμερα έφταιξε και η κούπα του Ελληνικού καφέ στις 10 το βράδυ στο εργαστήρι εκτός απ'την κοκακολίτσα, χαχαχαα... ! Στριφογυριζόμενος στο κρεβάτι, αποφάσιζα να σκεφτώ και κάτι άλλο εκτός απ'τα μοντέλα μήπως και κοιμηθώ ρέ γαμώτη, αλλά μιά σκεφτόμουνα γυναίκες τις οποίες γνώρισα εκείνη τη Πέμπτη που το επόμενο Σάββατο έκανα εκείνη τη πτήση εκεί, μιά σκεφτόμουνα ταξίδια που με οδηγούσαν σε πτήσεις ανεμοπτέρων κάπου στην Πολωνία ή στην Έδεσσα, ε άει σιχτήρ... όλο στα αροπλάνα (χωρίς -ε-) κατέληγε ο νούς να πάρει... Έδωσα-πήρα, έδωσα-πήρα, τελικά μάλλον κάπου στις 6 κατάφερα να ηρεμήσω, μιάς και το ξυπνητήρι θα λάλαγε στις 8 για να σηκωθούμε με τον Άρη και να είμαστε στην ώρα μας στο ραντεβού με τον Wiz με προορισμό την Ανάβυσσο...
Ομορφότατη διαδρομή, όπως την θυμόμουνα όταν "αλώνιζα" καμιά φορά εκεί στα "λιμανάκια" με το Κορολάκι και καμιά (ή δυό) όμορφες παρουσίες στα διπλανά καθίσματα, σε αναζήτηση του απογευματινού Κυριακάτικου καφέ, "έξω" απ'την Αθήνα... Εκεί σε εκείνη την (τεράστια) αλάνα, θυμάμαι επίσης τον Κο Γιάννη να προσπαθεί να αποδείξει ότι και τα ηλεκτρικά μοντέλα πετάνε, με πλανητικό μειωτήρα στο καρβουνάτο μοτέρ και τις οχτάδες των τιτάνιων νικελοκαδμίων να μπαίνουν στην άτρακτο και να βγαίνουν καυτές απ'αυτή. Εκεί θυμάμαι και ένα σκούρο βανάκι του Κουτσού με συρόμενη πλαινή πόρτα, απο όπου έβγαιναν τα καμάρια των ώριμων, και τα όνειρα των έφηβων μοντελιστών της εποχής. Βανάκι που ήτανε ένα μόνο απ'τα 50 ή 100, ούτε που μπορούσα να μετρήσω, που ήταν εκεί, και έλεγα... "Α ρέ και να είχαμε τόσο κόσμο στο Φλαμούλι, τί ωραία που θα ήταν...". Γκάζωσα ξανά τον Φοίνικα εκεί, έκανα τις χαμηλές μου, τον χτύπησα λίγο πάνω σε μιά πέτρα, είδα παραπέντε με δίχρονους έλικες να κάνουν κλειστές στροφές, και κυρίως χάρηκα τα φιλαράκια μου. Χάρηκα που είδα ξανά τον Στέφανο και επιτέλους πρώτη φορά τον Δημήτρη με τον ΣκυπτροΒάμων, για τους οποίους είμαι περήφανος που γνωρίζω πλέον προσωπικά. Τρελάθηκα με την πτήση του μοντέλου αυτού, δέν το περίμενα να πετά έτσι, και επίσης άκουγα προσεκτικά τις γνώσεις των παιδιών για κεραίες, κάμερες, ραδιολοβούς και τα λοιπά αναγκαία. Γνωρίσαμε και Νέα παιδιά, μιά κοπέλα γλυκιά και υπομονετική μαζί μας (ευχαριστούμε), έναν Κώστα συγγενή ενός γνωστού επιφανούς Τρικαλινού, και φρόντισε ο Wiz να κάνουμε μερικοί παρευρισκόμενοι τα πρώτα μας χλμ. σε πτήση FPV! Μαγεία, εντάξει, κάτι διαφορετικό, τελείως μαγευτικό και εξαιρετικό, η "άλλη όψη του νομίσματος". Χάρηκα που τα πήγα καλά την πρώτη μου φορά, και έτσι νομίζω χάρηκαν και οι άλλοι φίλοι μιάς και τα "γιούχου", "όλε" και "ήταν απίθανο" δίναν και πέρναν... Ήξερα φίλε ότι πετάς καλά FPV, αλλά δέν περίμενα να δώ απογείωση και πόσο μάλλον Προσγείωση (!!) απο "μέσα"... Απίθανο. Και μετά τρελάθηκα παραπάνω όταν σε είδα να προσγειώνεσαι σε εκείνο το δρόμο πάνω στο βουνό την επόμενη μέρα, αλλά αυτά, σε άλλη παράγραφο, γιατί τώρα ήρθε το μεσημέρι του Σαββάτου και έπρεπε να φύγουμε για ξεκούραση. Το προηγούμενο βράδυ δέν ήταν καλό για το κορμί που τώρα διαμαρτύρεται για λίγη ηρεμία και χαλάρωση. Έδωσα τα κλειδιά του αμαξιού στον Άρη, χαιρέτησα τον Δημήτρη που δέν θα τον έβλεπα ξανά την Κυριακή (κρίμα ρέ φίλε), με τον Στέφο και τον Wiz είπαμε "εις αύριον", και πήγα άνετα σάν συνοδηγός στη Νέα Σμύρνη γεμάτος και (ελαφρώς) ηλιοκαμμένος... :)
Η Κυριακή ήρθε, Αααααχχχ αυτή η Κυριακή! Το ραντεβού που είχαμε κανονίσει με τα παιδιά ήταν για τις 10, άρα στις 8,5 ο δονητής του κινητού κούνησε το κομοδίνο, και Μόνο το κομοδίνο κούνησε ο δονητής του κινητού, έέέεε... :) Όρθιοι, καφεδάκι και σαντουιτσάκι απ'τη σύζυγο που είχε φτάσει το προηγούμενο βράδυ με την υπερταχεία (λέμε τώρα) του ΟΣΕ απ΄τη Θεσσαλία, και ήξερα ότι έπρεπε να ανέβω την Κηφισσίας και κάπου να κάνω προς τα δεξιά... Θυμάμαι λίγο τον δρόμο, απ'τις εποχές που ο Κώστας ο Παπ. και ο Αλέξης με πήγαιναν κάποτε εκείνοι πάνω εκεί για τις πρώτες επαφές μου με τις πλαγιές των Αθηνών και τις λατρεμένες πτήσεις της Ζωής μου. Οι λεπτομέρειες όμως είναι δύσκολες μνήμες, θολές, έτσι το νούμερο του Στέφανου μου ήρθε στο μυαλό πρώτο μιάς και μου είχε πεί "Απόστολε, το κινητό μου θα είναι Πάντα ανοιχτό". Έτσι και έγινε όντως, ανοιχτό ήταν και τώρα, που τον χρειάζομαι, και οι χρήσιμες συμβουλές εκείνου και ενός βενζινοπώλη, με φέρνουν στη Λεωφόρο Πεντέλης να ρωτώ κάτι νέα παιδιά της Police ομάδας "Δίας" αν είναι μακρυά η πολυπόθητη πλατεία... Τελικά πήγα πρώτα στην Παλιά Πεντέλη, αλλά ο ευγενής ανθοπώλης επιβεβαίωσε τον κανόνα "ρωτώντας πάς στην πόλη", και έτσι βρέθηκα να παρκάρω δίπλα στον AirCosta, τον Ντίνο τον Ζαπαντιώτη, τον Κώστα τον Μιχαηλίδη, τα παιδιά του team Ruberkon, τον κολλητό μου πλέον της Watchers team, άλλους φίλους παλιούς που είχα χρόνια να δώ, και νέους που έσφιξα θερμά το χέρι με την ελπίδα να τους προσφέρουμε σήμερα καλό θέαμα για να έχουν να λένε ότι πέρασαν όμορφα και θά 'θελαν να ξαναπεράσουν έτσι...
Λίγο πρίν τις 10 και τριάντα φύγαμε για πάνω, σε σημείο που είχανε "πετάξει" τα παιδιά, με καλή πλαγίτσα, καλό Lift, και τη σωστή φυσικά κατεύθυνση για τη μέρα. Τα αμάξια μας τέρμα πάνω στο πάρκινγκ δίπλα και όσο γίνεται πιό μακρυά απ'τον διάδρομο προσγείωσης που δέν ήταν άλλος απ'την άσφαλτο που μας πήγε εκεί! Mόνο τον Μάγο αφήσαμε να παρκάρει δίπλα το ridge, και λίγο μακρυά μας για ασφάλεια, γιατί ήθελε την τάση απ'το αμάξι για τον εξοπλισμό fpv, και επίσης έπρεπε να έχουν Line Of Sight οι κεραίες του. Αμέσως άρχισαν να ξεπετάγονται απ'τα πόρτ μπαγκάζ τα πρώτα κομμάτια φόαμ με δυνατότητα παραγωγής άντωσης όταν κινούνται προς τα εμπρός (φτερά δλδ, χαχαχα...), και φαίνεται ήδη πως θα μας την κάνει τη χάρη γιατί τα δεντράκια και τα χορταράκια λυγίζουν ικανοποιητικά. Είδα ανεμόπτερα και μοτοανεμόπτερα πολλών τύπων, κυρίως φοαμένιων, αλλά και εποξικά όπως το γ@μ@το Halloween του Κώστα που σφύριζε τονίζοντας σε κάθε πέρασμα τις τέλειες γραμμές του. Είδαμε μικρό ηλεκτρικό Jetάκι του Κυρίου Παναγιώτη, είδαμε κάθε τύπο και βαθμό καταπόνησης στην γκάμα της Multiplex, είδαμε πτέρυγες της Greek Wings να κυνηγιούνται σε σκηνές Combat (Yeah Baby), είδαμε, είδαμε, αλλά κυρίως... είδαμε πως όλοι που είχαν έρθει, πετούσαν, ακόμη και αν δέν είχαν την τύχη να φέρουν-έχουν δικό τους μοντέλο... !! Με άνεση δίναμε τα δικά μας, πομποί με μύρια αποτυπώματα δαχτυλικά να τριγυρνάνε, φωνές να λένε "θέλω και γώ λίγο" και εγώ να μήν χάνω βέβαια την ευκαιρία να δοκιμάζω και άλλες... "γεύσεις"! Πέταξε μιά multi-sweep του Στέφανου χειροποίητη, πέταξε ο Μίνι μου Φοίνικας αλλά και ο μεγάλος ο κανονικός με το πτυσσόμενο σύστημα που απο κοινού έχουμε αναπτύξει με τον Wiz, και τους φοβόμουνα γιατί τους είχα στήσει πολύ "light", χωρίς πολλά-πολλά δοκάρια για απαλούς καιρούς αφού είχα και το Ξυράφι μαζί και έναν άλλο Μίνι "τούμπανο" αν θα φόρτωνε ο καιρός... Ο Μίνι έκανε ένα μικρό flutter όπως περιμέναμε και έφυγε η μπαταρία, αλλά χαλάλι... δέν χάνω τώρα χρόνο να τη βρώ. Τέσσερα παλιά Νικέλια είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που ζούμε σήμερα εδώ... Κυνηγηθήκαμε με τον Ντίνο, τον Κώστα, τον Μάριο και τον Μιχάλη, είδαμε πτήση στο βουνό με τα γυαλιά του Wiz απο μέσα, κάναμε κύκλους μαζί με πουλιά ακόμη και όταν σκιαζόταν το βουνό απ'το σύννεφο, φωτογραφηθήκαμε και κινηματογραφηθήκαμε απο cutting edge amateurs φίλους, για να έχουμε κάτι ζωντανό να θυμόμαστε και να δείχνουμε σε εκείνους που νομίζουν πως η Ελλάδα ντέ και καλά δέν μπορεί να "χτυπήσει κόκκινα" και να ανεβάσει θερμοκρασίες αγνής διασκέδασης. Είδαμε γυναίκες να περνάνε καλά, μικρά παιδιά να "θέλουν μιά τζούρα", είδαμε ικανότητες προσγείωσης του μικρού ελαστικού φτερού σε τόσο δά χώρο με φούλ αναταράξεις χωρίς να "ανοίγει μύτη", είδαμε συμπεριφορές Stall και πώς να τις αποφεύγουμε, είδαμε, είδαμε, γελάσαμε, παίξαμε, κάψαμε νεανική, ανθρώπινη ενέργεια, σε ένα πάρτυ αισθήσεων που εμένα προσωπικά... μόνο η πτήση στο βουνό μου έχει προσφέρει μέχρι στιγμής.
Δέν θα ήθελα να παραλείψω το μετέπειτα φαγητό μας παρεούλα, που είναι κομμάτι και τμήμα της καλοπέρασης όταν σας ακούω απο κοντά να αλλάζουμε ιδέες, ούτε το καφεδάκι με την τρελή γύρη των πεύκων εκεί κάτω απ'το αστεροσκοπείο και το βασίλεμα του ήλιου να ενοχλεί τον Κυρ Παναγιώτη και ολονών τα ήδη "αρπαγμένα" μάγουλα. Όχι, δέν τα παραλείπω γιατί ήταν τμήμα, κομμάτι της χαράς. Μιάς χαράς που μόνο εκεί, με 'σάς, σε εκείνα τα μέρη, κάνοντας αυτό που αγαπώ πολύ μπορώ να νιώσω. Και την Κυριακή της 7ης Απρίλη του '12 την ένοιωσα καλά. Μέσα μου βαθειά. Δέν περίμενα να μαζευτούμε τόσοι ομοιδεάτες, λάτρεις της ανεμοπορίας βουνού, δέν το περίμενα. Έστω και για ένα φίλο που θα έρχεται παραπάνω κάθε χρόνο και θα ζεί τη μαγεία της πτήσης πλαγιάς, αξίζει ναί, έστω και για έναν, να προσπαθούμε για τα επόμενα χρόνια της ζωής μας. Και υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ, θα αφήνω στην άκρη τα έξοδα, την κούραση και τη γκρίνια, και θα έρχομαι, θα έρχομαι για να το ζήσω αυτό ξανά, και ξανά. Χωρίς τελειωμό.
Θερμές ευχαριστίες για το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ φωτογραφικό υλικό, ένα συγνώμη και δέν μπόρεσα (πάλι) να συνειφέρω σε αυτό, και προσωπικό Ευχαριστώ στον Κώστα τον Μιχαηλίδη για το Φανταστικό βίντεό του, που είναι ένα ακόμη της γνήσιας γκάμας του, που θα αποτυπώνει την Ελληνική μοντελιστική, αεροπορική ιστορία.
Εύχομαι και ελπίζω σε ένα πάρτυ στο βουνό με καπνογόνα, αδρεναλίνη, μουσική και πυροτεχνήματα (ναί, βράδυ, γιατί όχι?) και το κέφι στα ύψη, απλά και μόνο για να αποδείξουμε πως τα 3-4 ευρώ παραπάνω βενζίνη που ζητάει για να πάς εκεί πάνω, είναι μηδαμινά μπροστά σε αυτό που σου προσφέρει έπειτα η φύση με Ατέλειωτο Ανοδικό, αχαλίνωτες ανόδους, ακροβατικά και Ενέργεια άπλετη. Άπλετη ενέργεια για σένα φίλε της πλαγιάς, για το φτερό και την ψυχή σου._
Φλερτράροντας στην "κόψη" του βουνού για Πάντα,
Γαδετσάκης Απόστολος (aka DeltaMan)