ΣΤΑΜΠ 2019

[DeltaMan]

Καλησπέρα σε όλους του φίλους και σε όλες τις φίλες.

Θέλουμε και φέτος να τιμήσουμε τον πλανήτη μας με το ανάγλυφό του και τις πτήσεις μοντέλων ανεμοπτέρων στις πλαγιές των βουνών με τη βοήθεια του ανέμου. Και να Γουστάρουμε._
Θέλουμε επίσης να τιμήσουμε και να θυμηθούμε φίλους αερομοντελιστές που λάτρεψαν τη βουνίσια ακατανίκητη και ακράτητη επιθυμία. Επιθυμία βουτιάς απτα ουράνια και στροφής λίγα μέτρα εμπρός σου με λυσσασμένες ταχύτητες. Επιθυμία για ελιγμούς ακροβατικούς και κυνηγητά αδυσώπητα. Κι όλα αυτά με τα λιγότερα των ευρώ.

Αν τό 'χεις ζήσει ξέρεις τη λαχτάρα. Αν δέ το'χεις νιώσει έλα μαζί μας, ζήστο και πάψε να χάνεις. Άπαντες καλεσμένοι, στις καρδιές μας ριζωμένοι.

Τρελά μου φιλαράκια, λεφτά πολλά δέν έχω, αλλά θα κάνω το πάν για να είμαι στην Αθήνα στις 19 του Μάη το πρωί για να σας κόψω την ανάσα στα κυνηγητά και να ανεβάσω την αδρεναλίνη σας στις βούτες με τα τ/κ αεροσκάφη μας. Προσδεθείτε και μή μασάτε.

Your slope wingman,
Απόστολος - deltaman

[aircostas]

Βλέπω η καρέκλα του μοντελοδρομιου σάς έχει κάνει κακο. Ουδείς ενδιαφέρεται να δώσει μια απάντηση στον deltaman που θα κανει τόσα χιλιόμετρα για να είναι κοντά μας .τελος πάντων....απευθυνόμενος σε εκείνη την παλιό παρέα που κάποτε πεταγαμε στα βουνά της Αττικής να σηκωθούν απο τις καρέκλες και να πάρουν κάνα τηλέφωνο να συνεννοηθούμε..........


Φιλικά πάντα...... aircostas

[Αντώνης Κριτζάς]

Βρε καλώς τον Κωστή που χάθηκες εσύ?
Τιμούμε τον Απόστολο και τις πλαγιές Αν μάλιστα ο καιρός είναι κατάλληλος τόσο το καλύτερο

[Β.Γεροσταθης]

Καλημέρα σε όλους
Αποστολή ισχυει για 19μαη γιατί θέλω να κανονισω ..έχω και μια αλλη υποχρέωση...
Θέλω να έρθω
Βασιλης

[DeltaMan]

Καλημέρα παιδιά.

Λόγω καιρού (κατεύθυνσης ανέμων στην Αττική) και εκλογών, αναγκαζόμαστε να αναβάλουμε την συνάντησή μας για τρείς βδομάδες περίπου.

Προσανατολιζόμαστε για την Κυριακή στις 2 Ιουνίου, αλλά θα υπάρξει νέα ενημέρωση φυσικά απο εδώ αν αλλάξει κάτι.

Σόρυ guys, αλλά δείτε το πάντα θετικά... ! Περισσότερος χρόνος προετοιμασίας για τα αγαπημένα μας σκάφη Πλαγιάς... +(*)

Love Y'All

DM

[sukhoi.su29]

Ωραία Αποστόλη , παρακολουθούμε για νεώτερα.

[DeltaMan]

Thanks Sukhoi... ;;)

Θα έχετε περαιτέρω νέα και αποφάσεις για ημερομηνία απο εδώ...

[DeltaMan]

Καλησπέρα παιδιά.

Λόγω επαναληπτικών εκλογών κλπ, λέω να βρεθούμε στις 9 Ιούνη και αυτή την φορά υπόσχομαι πως πολύ δύσκολα θα αλλάξει._

Υπόσχομαι επίσης πως θα ανταμείψω τις αναβολές και το "περίμενε" με μιά φοβερή μέρα στην πλαγιά που θα θυμόμαστε όλοι... +(*)

DM (Slope Flying is Happy Living)

[DeltaMan]

H ημερομηνία είχε ήδη οριστεί, τα φιλαράκια θα περίμεναν και γώ, μιά βδομάδα πρίν, αντί να λιώνω απο δουλειά στο εργαστήρι για να ετοιμάσω αεροπλάνο-α για τη συνάντηση, έπρεπε να πάω λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στην Καλαμάτα! Ευτυχώς είχαμε προνοήσει με την τρελοπαρέα και τους έστειλα κάτω τη μισοτελειωμένη πειραματική μου πτερυγούλα για να την προχωρήσουν μπάς και προλάβουμε για να την πετάξουμε στις 9 του μήνα... Την είχα κάνει και πτυσσόμενη για να τη μεταφέρω εύκολα μέσα σε βαλιτσάκι σε λεωφορείο ή τρένο. Οι 5 μέρες απο Δευτέρα έως Παρασκευή πέρασαν άνετα εκεί Νοτιοδυτικά χωρίς δυσκολίες και ήρθε πιά η ώρα να "ανηφορίσουμε" για Αθήνα. Το μεσημέρι της Παρασκευής με βρήκε ψηλά στην Αργυρούπολη να χαιρετώ αγκαλιάζοντας τον φιλαράκο μου τον Δημήτρη που έκανε τον ταξιτζή ακόμα μιά φορά για την πάρτη μου. Ας είν' καλά το κόκκινο MTO που φοράει καινούργια τουρμπίνα! Αναγκαστικά βέβαια τη φοράει γιατί απο ότι έμαθα "έφτυσε" τον έλικα της προηγούμενης, χαχααα... !
Πρώτος και αγαπημένος σταθμός το μαγαζί του Μήτσου που με τη σειρά του προσέλκυσε δίπλα έξτρα φίλους-συνεργάτες σε ένα νέο μαγαζί που μαζί έχουν μετατρέψει το City Plaza στη Βουλιαγμένης και πολύ ντρονάδικο mall να πούμε... Ο Σταύρος κι ο Κυριάκος της Fible technologies είναι εκεί για να με υποδεχτούν, όπως και ο Παναγιώτης κι ο Θοδωρής δίπλα στη UcanDrone. Είχα να έρθω ένα χρόνο ολόκληρο και κάτι ψιλά και τα projects που βλέπω απλωμένα να αναπτύσσονται πάνω στους πάγκους βάζουν φωτιά στο κεφάλι μου. Τεράστια crawlers, αγωνιστικότατα και απλά drones, πτέρυγες ταχυτήτων, φόαμ εδώ, carbon εκεί... πωωω... μισός πάγκος επίσης είναι αφιερωμένος για το πειραματικό μου Ξυράφι και με περιμένει να δουλέψω πάνω του και τονίζω πειραματικό γιατί ανακάλυψα την κωδική ονομασία XRF και θέλω να τη χρησιμοποιήσω όταν πραγματικά "βγάλω" αγαπημένο plank ταχυτήτων για πλαγιά ή σάν hotliner στον κάμπο. Το φτερό αυτού του XRFexp ήταν απλά διαθέσιμο απο παλαιότερη κοπή Πέρδικας και το χρησιμοποίησα γρήγορα-γρήγορα για να ετοιμάσω κάτι νέο που θα μας συντρόφευε στις αερομαχίες φέτος.
Τα παιδιά μου είχαν δώσει δυό σερβάκια 12κιλα παρακαλώ γιατί μόνο καλά σέρβο θές στο βουνό! Μετρήστε το κόστος σε ευρώ, μαζί με το καύσιμο που καταναλώνετε για την άνοδο (στην κάθοδο κλείνουν τα μπέκ) και πείτε μου αν θα έχετε ποτέ πιό οικονομικό αερομοντέλο στον στόλο σας, για να μήν βάλω στην εξίσωση τη χαρά και την ψυχαγωγία που απολαμβάνουμε όταν η παρέα είναι καλά με γέλια, ευθυμίες κλπ... Wink Τα δύο λοιπόν σερβάκια, αν και αργά ώστε να εξομοιώσουν τις αντιδράσεις του δικού μου εγκεφάλου που διαρκούν μερικά ms, τοποθετήθηκαν με 5λεπτη εποξική στη θέση τους εντός των foam pockets και συμπληρώθηκαν με καταπληκτικά ball links και carbon horns που έδωσαν επίσης τα παιδιά. Μιά μπαταρία 3σελη και ένα regulator μαζί με το δεκτάκι μου έκλεισαν το loop των εργασιών και η νέα μνήμη στον πομπό μου μαρτυρούσε πιά πως "έσω έτοιμος" να ζωγραφίσω ξανά στον Αττικό ουρανό. Για φίλμ επικάλυψης πάνω σε φελιζόλ, θα σας το τονίσω ξανά απο εδώ, ψάξτε για εκείνο το υλικό με το οποίο κάνουμε-κάνουνε πλαστικοποίηση χαρτιών, ταυτοτήτων κλπ... θα το βρείτε ακόμη και σε μέγεθος Α3 ή δέ ξέρω εγώ και τί άλλο εκεί στην πρωτεύουσα. Το ανοίγετε, το σιδερώνετε πάνω στο φόαμ με 1/3 ισχύος σίδερου και βουαλά! Τέλειο Skin, τέλεια πέτσα. Σκληρή και... paintable! Με μερικά αγοραστά ή φτιαχτά-δικά σας stencil και κανά ωραίο χρωματάκι σε σπρέυ, θα κάνετε όχι απλά ομορφιές πάνω στα α/μ σας, αλλά... Πανεμορφιές.

[DeltaMan]

Το Σάββατο πέρασε επίσης όμορφα, χωρίς ζόρικο ωράριο, με καφεδάρες και εποικοδομητικά breefings στους αγαπητούς χώρους, ενώ το απόγευμα είδα μετά απο καιρό τον κολλητό μου, παιδί μου και λατρεμένο μου κουμπαρούλη ταυτόχρονα Άρη, σε ένα καφέ στη Γλυφάδα όπου ναί μέν απολαύσαμε υπέροχο χυμό καρότο-πορτοκάλι και esspresάρες, αλλά μας φάγαν και κάτι μικρά μυγάκια επίσης, χαχαχαα... τί έγινε Κε Δήμαρχε Γλυφάδας? Θέλει να τα δείτε λίγο και αυτά, όχι στο τέλος της τετραετίας, αλλά τώρα που το έχει ανάγκη ο κόσμος, καλοκαιριάτικα... Wink Καί αυτή η μέρα έσβησε όμορφα στην βεράντα του Δημήτρη και άρχισα πιά να βλέπω τον καινούργιο, τεράστιο, ανετότατο και ευρυχωρότατο καναπέ σάν ξερολούκουμο. Ανυπομονώ να ξημερώσει η Κυριακή, ανυπομονώ να φέξει μιά καινούργια ΣΤΑΜΠ.
Εφτά παρά δέκα είμαι στο πόδι. Δέν με προλαβαίνει το ξυπνητήρι. Σήμερα όχι, δέ με προλαβαίνει γιατί σήμερα είναι απ'τις μέρες που περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο. Πτήσεις και αερομαχίες στα βουνά. Στα ίδια βουνά που ξεκίνησα 15 χρόνια πρίν. Εδώ έζησα για πρώτη φορά τόσο έντονα αερομοντελιστικά συναισθήματα. Εδώ με έφερε η τύχη και η μοίρα μου και τις λατρεύω και τις δύο γι'αυτό. Με γνώρισε στον Αλέξη η ζωή μου και εκείνος με γνώρισε στον Κώστα. Και απ'αυτούς του δύο γνώρισα όλους εσάς. Εσάς και τη μαγεία του δυναμικού. Και άρχισα να μελετάω, να παρακολουθώ και να κατασκευάζω. Και να επιμένω. Επιμένω στις βουνίσιες εμπειρίες γιατί λέω μέσα μου... "Ρε γμτο, δέ μπορεί... σίγουρα κι άλλοι θα βλέπουν αυτό που βλέπω και γώ, και θα αισθάνονται το ίδιο, την ίδια ελευθερία, το ίδιο πάθος". Και όντως... τόσο καιρό φίλοι και φίλες μου δείχνετε ακριβώς αυτό. Πως βλέπετε και 'σείς τα ίδια θετικά. Και τα ίδια μικρά αρνητικά γιατί τίποτα δέν είναι θεικά πλασμένο. Αλλά υπερισχύουν τα καλά, γιατί έχει να κάνει με το περιβάλλον, τη φύση, τη μορφολογία και τις μετεωρολογικές συνθήκες στον πλανήτη μας. Μπορεί να χάσεις το αεροπλανάκι σου, να τσιμπηθείς απο λίγα αγκάθια, να περπατήσεις λίγο παραπάνω. Αλλά χαλάλι. Χαλάλι γιατί... αυτή είναι ουσιαστική απόλαυση, αυτή είναι η ανεμοπορία του νέου και του απλού ανθρώπου.
Στις εφτά λοιπόν το πολύ, είμαι στο μπάνιο και ξυρίζομαι γιατί πρώτον έχω μέρες και μεγαλώνουν γρήγορα τα ρημάδια και δέ μ'αρέσουν και δεύτερον, θέλω να είμαι ωραίος σήμερα, ελεύθερος για να κάψει ο αέρας της πλαγιάς τα μάγουλα, να μου τσιτώσει το δερματάκι, να τρέχουν πιό εύκολα τα δάκρυα απ'τα μάτια και να γουστάρω. Αφού αποφασίζω να βάλω τζινάκι και ένα καλό μπλουζάκι (πρέπει να φτιάξουμε δικά μας t-shirts πλαγίστικα), ξυπνάω και τον Μήτσο για να μήν αργήσουμε. Θα μας περιμένει και ο Κυριάκος στα μαγαζιά για να οπλίσουμε την ΜΤΟ και να ανέβουμε τριάδα. Στάση στα everest για καφεδάρα, κουλουράκι και φουλάρισμα δίπλα στον βενζινά και βούρ για τον Αη Στέφανο... Εκεί στον Σκλαβενίτη αράζουμε εν αναμονή αφίξεων και γνωρίζω πρώτα τον σούπερ φοιτητή και μυαλό debugging Γιώργο που ασχολείται με το καρα-ενδιαφέρον διδακτορικό του και όπως καταλαβαίνετε η συζήτηση πήγε γρήγορα σε drones, νέες εποχές, software engineering κλπ. Ωωωω... προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω έναν παλιό φίλο, τον Βασίλη, που έχω χρόνια να τον δώ, ίσως και Δέκα! Τον αγκάλιασα, τον ρώτησα πού χάθηκε και δέν επέμενα γιατί δέν έχει σημασία. Τώρα πιά είναι μαζί μας πάλι, έστω για μιά μέρα, για να χαρεί και να χαρούμε και 'μείς, να πετάξουμε και να 'λευθερωθούμε μαζί. Σκάει μύτη κι ο Κώστας ο Τεράστιος, ο συν-διοργανωτής, ο τρελιάρης, ο υπέροχος άνθρωπος που περιποιήθηκε στο παρελθόν και θα ξανα-περιποιηθεί τις πίτες μας και το μόνιασμά μας. Αγκαλιές ξανά και φυσικά, το ίδιο υποδέχθηκα και τον Μιχάλη τον Ατσαλάκοτο που δέν πετάει κοντά στο ridge της πλαγιάς όταν είμαι και 'γώ εκεί (παράξενο έ?) και επίσης τη μοναδική γυναικούλα του που πάντα τον συντροφεύει και μας τιμά με την παρουσία της. Εδώ που τα λέμε δηλαδή καθάρματα, περισσότερο απόλαυσα την αγκαλιά της γυναικάρας, χαχαχαα...

[DeltaMan]

Το στίγμα gps είχε μοιρασθεί, οπότε, μετά απο ολιγόλεπτες συζητήσεις, είπαμε να μήν περιμένουμε άλλο αλλά να ανηφορίσουμε μιάς και θα μπορούσαν οι περισσότεροι να πλοηγηθούν μόνοι τους με τη βοήθεια των έξυπνων κινητών και τα μαθηματικά τριγωνισμού και εύρεσης θέσεως μέσω δορυφόρων! Πρώτη, δευτέρα, τρίτη και μετά απο λίγο πάλι πρώτη για να κινηθούμε αργά στο μικρό κομμάτι χωματόδρομου προς το λοφάκι με τη σωστή κατεύθυνση. Ανυσηχητικά μεγάλα τα χόρτα μου φάνηκαν στην αρχή, για να καταλάβω προς το τέλος της 'μέρας ότι βοήθησαν πολύ στις προγειώσεις και στις... αποτυχημένες προσγειώσεις! Η θέα μαγευτική παιδιά. Απέναντί μας η λίμνη Μαραθώνα λαμπύριζε, πράσινη φύση παντού. Αν ήταν απόγευμα και δέν έκαιγε τόσο ο ήλιος νομίζω θα ήταν θεσπέσια. Ίσως next time... Wink Τα αμάξια άρχισαν σιγά-σιγά να στοιβάζονται στο χώρο που θέλει πρόνοια και σωστή διαχείριση για να φτάσει σε όλους, αλλά τελικά ήταν μεγαλύτερος απο ότι φαινόταν. Αφήσαμε την προσγείωση καθαρή απο παρκαρίσματα. Εμφανίστηκαν ο Γιώργος Κ., ένας συγγενής της γυναίκας μου και πρώην αερομοντελιστής ο Χρήστος που δέν είχα ξαναδεί, κι άλλοι, κι άλλοι φίλοι που είχα να δώ χρόνια, απο εποχές Κώστα Παπαδόπουλου. Ξαναείδα τους Θόδωρο & Λυδία, ζευγάρι που πετάει πλαγιά! ΝΑΙ! Είναι μαζί, ζευγάρι που ΠΕΤΑΝΕ ΠΛΑΓΙΑ! ΚΑΙ οι Δύο. Μαγικά πράματα. Πέρσι δέν ήρθαν λόγω εργασίας αλλά τσούπ... νάτοι τώρα και καλώς ήρθατε παιδιά...
Αρχικά μας ταλαιπώρησε ο καιρός, ήταν λοξά σε σχέση με την κατεύθυνση του λόφου μας, πέταγε σωστά μόνο στα αριστερά μας ενώ δέν ήταν λίγες οι φορές που κατεβαίναμε λίγο χαμηλότερα για να ανακτήσουμε το φρεσκο-πεσμένο μοντελάκι μας, όμορφα πεσμένο βέβαια θα έλεγε κανείς πάνω σε κάποιο θαμνώδες χορταρικό της περιοχής. Δέν έλειψε βέβαια και μιά καλή στούκα λόγω απώλειας ηλεκτρονικού ελέγχου, όπου ευτυχώς μόνο το φτεράκι θα θελήσει μικρές επισκευές. Για το δικό μου μόνο πειραματικό XRF κατέβηκα δυό-τρείς φορές γιατί όταν κάνεις παρθενική πτήση εδώ και τώρα, έ, τα θέλει το κωλαράκι σου... Αζύγιστος, ατριμάριστος, τρέχε λίγο παραπάνω. Καθώς κατέβαινα πάταγα πάνω σε κλαδιά ή μικρούς κορμούς δένδρων που κοίτοταν ανάμεσα στην χαμηλή βλάστηση και αναρωτιόμουν πώς και γιατί, μέχρι που έμαθα απο τα παιδιά πως υπήρξε μιά πυρκαγιά εκεί, οπότε όλη η παλιά ξυλεία είχε υπερκερασθεί απο τη νέα γενιά. Φοβερό! Παρόλη βέβαια την λάθος κατεύθυνση, καταφέραμε και σηκώσαμε ψηλά όχι μόνο ηλεκτρικά α/μ αλλά και μή μοτεράτα, όπως την απόλυτα ταλαιπωρημένη πτερυγούλα των Θ&Λ (συντομογραφικά τρελαμένοι μου φωτογράφοι)! Και η μαγεία αρχίζει.
Το Κοτσύφι της UCD πέταξε χαμηλά με ασφάλεια αποστολή auto με 4 χλμ εικόνα στους 5,8 παρακαλώ, η minimoa του Κώστα επίσης ζωγράφισε (το πιό όμορφο α/μ φέτος), το Hawk του Μιχάλη νομίζω πέταξε, ο Νικόλας Κ. προσπάθησε αλλά δέν πρόλαβε να χαρεί την αλλαγή του καιρού γιατί έπρεπε να φύγει πιό μετά, ο Βασίλης ο Γεροστάθης τα 'βγαλε και τα χάρηκε καί τα τρία αν δέν κάνω λάθος... αξίζει ένα αφιέρωμα στον Βασίλη και στις δύο ιδιοκατασκευές του εκείνη τη μέρα. Ο Βαγγέλης πέταξε και κυνηγηθήκαμε και μετά (!), όλοι, όλοι νομίζω ήταν ευχαριστημένοι, ο Παναγιώτης Κ. ήρθε και παρόλο που δέν έφερε το Jart χάρηκε την πτερυγούλα του (ΣΤΑΜΠ χωρίς Jart, Not again Please Panos), όλοι περάσαμε όμορφα εν τέλει. Ειδικά όταν γύρισε ο καιρός μετά το μεσημεράκι, χαχααα... Κείμενο καινούργιο θα μπορούσα να αφιερώσω στο τμήμα αυτό της μέρας, μιάς και όντως έγινε αυτό που λέμε... "Μας Έκανε τη Χάρη"!
Το exp-XRF κατάφερε να πετάξει σωστά στο νέο άνεμο, λίγο πισώβαρο αλλά δέν είχα χρόνο, δέν ήθελα βασικά να το προσγειώσω και να το διορθώσω για να μή χάσω όλη την πόρωση της στιγμής! Γούσταρα απίστευτα, είχα κολλήσει, πορώθηκα, έσφιγγα δόντια και χοροπήδαγα πού και πού. Πέρναγα με τραβέρσες εμπρός στο ridge, δεξιά-αριστερά και τούμπαλιν, τρέλα ανύπωτη. Ελιξήριο ζωής & χαράς ήταν σάν να ήπια, δέν ήθελα να κατεβώ με τίποτα. Συνολικά έγραψε 80 λεπτά ο πομπός άκλειστος, αλλά βγάλτε λίγα λεπτά για την ανάκτηση μετά από kill αντιπάλων (ε ναί, χάνω και 'γώ ακόμα ρε γμτη)... Φρενίτιδα ευγενική, παραλήρημα συγκρατημένο, δόσεις αδρεναλίνης πλημμύριζαν όλους όσους συμμετείχαν στις αερομαχίες. Οι Θ&Λ έκαναν ίσως το πρώτο τους combat, χτυπήθηκαν και εμβόλισαν επίσης (εμένα ρε γμτο), ο Πάνος συμμετείχε με το γρήγορο κίτρινο πτερυγάκι (ωραίο το μικρό) και επίσης κατάφερε kill (πάλι εμένα), ο Βαγγέλης με την τεράστια λαιμητόμο πτέρυγα έτρεξε (ευτυχώς δε με πέτυχε). Μακάρι να έχετε κανά βίντεο ρε παιδια μακάρι! Αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές. Χάρηκα πάρα πολύ τη Λυδία που είναι ίσως η μόνη γυναίκα που πετά πλαγιά στην Ελλάδα! Πείτε αν ξέρετε καμιά άλλη γιατί εγώ δέν έχω ακούσει κάτι. Έμαθε να πλαγιολισθαίνει σε τραβέρσες εμπρός μας και να συμμετέχει δειλά-δειλά στις αερομαχίες! Γούσταρε νομίζω και κείνη κάργα. Θα πρέπει να μάθουμε όμως και στην άλλη γυναίκα της παρέας μας επειδή σίγουρα το αξίζει σε τόσες συναντήσεις που έχει έρθει και επειδή πρέπει να απολαύσει και κείνη τη δική μας χαρά. Θα το φροντίσουμε με μιά πτερυγούλα δωράκι, γιατί όχι, αρκεί να γουστάρει και κείνη και να μας το πεί (μέσω του Μιχάλη, χαχαχα)... !
Κατά τις 3 και κάτι αν δέν κάνω λάθος γιατί το ρολόι είναι το μόνο που δέν κοίταγα εκεί πάνω στον επίγειο παράδεισο, αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε για καφεδάκι και κάτι να τσιμπήσουμε. Ααα... μήν ξεχάσω ένα μεγάλο μάθημα της μέρας, στο πρόσωπο του νεαρού Αλέξανδρου που έκανε slope soaring πάνω απ'την αναπηρική του καρεκλίτσα! Χάρμα οφθαλμού παιδιά, θάρρος απύθμενο πηγάζει απο μέσα του και βοηθά και όλους εμάς να αναθαρρούμε! Τιμή και δόξα Άλεξ, να είσαι πάντα δυνατός και να μας διδασκαλεύεις. Θυμάμαι που με ρώτησε αν γίνονται αγώνες F3F στην Ελλάδα, του απάντησα ότι έχουμε ωραίο F5J πρωτάθλημα αλλά εκείνος ήθελε το F3F. "Για τώρα" είπε, θα ήθελα λίγη παραπάνω ένταση κλπ. Βράζει το αίμα του και καλά κάνει. Καλά κάνουν φυσικά και τα παιδιά του F5J, δέν κρίνω κανέναν. Καθένας κάνει ότι γουστάρει στη ζωή του.
Φέτος μας έλειψαν αρκετοί φίλοι όπως οι Κώστας Ζ., ο Μάριος ο καπετάνιος, φίλοι του petame κλπ. Κάποιοι άλλοι επίσης έχουν δηλώσει επιθυμία αλλά μείναμε εκεί. Στο μέλλον παιδιά ελάτε. Και απο την επόμενη φορά και για κάθε επόμενη, γιατί όχι?!?! Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, διάφορα κόμπλεξ δέν χωράνε στη μικρή ζωή μας. Στο debreefing δέν μείναμε πολλοί. Φάγαμε, ήπιαμε καφεδάκι και πολύ μα πολύ νερό, συζητήσαμε, κουτσομπολέψαμε (λίγο), ανταλλάξαμε ιδέες και απόψεις για κατασκευές και τεχνικές. Περάσαμε ακόμη ένα ακαταμάχητο ομαδικό δίωρο σε ένα ωραίο restaurant που είχε ότι τράβαγε η ψυχή σου. Ξανα-αγκαλιαστήκαμε και δώσαμε υποσχέσεις να το ξανακάνουμε. Και έτσι θα γίνει. Αέρα στα φτεράκια μας, πνοή στην ψυχή μας.
Θέλω να αφιερώσουμε κι αυτή την Κυριακή μας σε φίλους αερομοντελιστές που χάθηκαν νωρίς. Για τον καθένα μας τα ονόματα έχουν διαφορετική βαρύτητα, διαφορετικά βιώματα, γι άυτό δέν θα πώ ονόματα. Απλά κλείστε τα μάτια κι ας κάνουμε μισού λεπτού σιγή προς τιμήν τους.
Θα μπορούσα να αναφέρω πως ακόμη δέν κατάφερα να έχω εκείνο το "ξυράφι" βαρύ εποξικό εργαλείο πλαγιάς για να βουτάει με 200 χιλιόμετρα και να σφυρίζει μπροστά μας. Θα μπορούσα επίσης να υποσχεθώ πως του χρόνου θα είμαι "πιό έτοιμος" κλπ... τίποτα απο αυτά δέν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει η παρέα που κάνουμε και οι στιγμές που ζούμε, τις προσφέρει το χόμπυ μας και με ανοιχτές αγκάλες τις καλοδεχόμαστε. Αυτό έχει σημασία. Ο μικρός Αντώνης ήρθε με ένα απλό φελιζολάκι, το έσπασε αλλά το ξαναφτιάξαμε. Γιατί αυτό μετράει. Μιά στιγμή Χαράς ακόμη, ένα φρέσκο, σημερινό χαμόγελο. Ας μήν αφήσουμε τίποτα να μας το στερήσει αυτό. Καμιά πολιτική, κανένα κόμμα, καμιά εντύπωση του στύλ "έχω λίγα ρε γμτο".
Έχουμε Πολλά, έχουμε τα Πάντα, όταν πετάμε και χαιρόμαστε όλοι μαζί.
Σας ευχαριστώ όλους για το οπτικοακουστικό υλικό σας και παρακαλώ τον AirCosta να μου στείλει την διεύθυνσή του για να σας στείλω σάν ελάχιστο δωράκι δυό πτερυγούλες που θα έφερνα μαζί αν είχα αμάξι...

Εις το επανιδείν,
Γαδετσάκης Απόστολος
a smiling r/c slope kid

[Αντώνης Κριτζάς]

....... έσκασα που δεν κατάφερα να είμαι εκεί w

[DeltaMan]

Δέν πειράζει Αντώνη! Εσύ να είσαι καλά...

Next Time +(*)